Αγρίνιο : Η Πόλη » Ιστορία

Το Αγρίνιο είναι ο κρίκος που συνδέει την Αιτωλία και την Ακαρνανία και αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες πόλεις της δυτικής Ελλάδας. Γνώρισε μεγάλη αύξηση του πληθυσμού στις τελευταίες δεκαετίες από την προσέλκυση Ηπειρωτών, Ευρυτάνων, Τριχωνίων και Ακαρνάνων, αλλά και παλαιότερα, όταν κατά τη δεκαετία του 1920, δέχτηκε πρόσφυγες της
Μικράς Ασίας, οι οποίοι επηρέασαν καθοριστικά τη ζωή της πόλης.

Αυτή η μετακίνηση των τοπικών πληθυσμών προς την πόλη κατέστησε το Αγρίνιο εμπορικό και οικονομικό κέντρο της περιοχής.

Με κυρίαρχα παραγωγικά στοιχεία τον καπνό και την ελιά δημιουργήθηκε το κοινωνικό πλέγμα, που ανέπτυξε ουσιαστικά την σύγχρονη πόλη, που ακόμη και σήμερα διανύει την πορεία της εξελικτικής της διαδικασίας.

Δυστυχώς η δημιουργία της νέας πόλης δεν ευνόησε την εξέλιξη της πνευματικής κληρονομιάς που άφησε ο μεγάλος συγγραφέας Κώστας Χατζόπουλος.

Έτσι σήμερα η δημοτική αρχή και πιο συγκεκριμένα το πνευματικό κέντρο του δήμου επιχειρούν να γεφυρώσουν το πνευματικό χάσμα και να αποκαταστήσουν τις ισορροπίες που διαταράχθηκαν κατά την περίοδο της μεγάλης μετοίκισης. Με την ηρεμία που φέρνει η μορφοποίηση του νέου Αγρινίου, δημιουργούνται νέες συνθήκες ανάπτυξης των πνευματικών δραστηριοτήτων. Τα τελευταία χρόνια έχουμε σαφή δείγματα αυτής της άνθισης.
Η πόλη σε τελευταία απογραφή που έγινε το 2001 μετράει 57.067 κάτοικους, σε μια συνολική έκταση 162.728 στρέμματων. Πρέπει σε αυτό το σημείο να τονίσουμε ότι στην πόλη απογράφεται μόλις το 50% του πραγματικού πληθυσμού της.

Από μορφολογικής απόψεως ο δήμος Αγρινίου είναι κυρίως πεδινός και κατ' ελάχιστα ημιορεινός.

Ιστορία

Το Αγρίνιο... είναι ο κρίκος που συνδέει την Αιτωλία και την Ακαρνανία.

Η θέση της πόλης, στην γη της Αιτωλοακαρνανίας, ορίζεται από τον υδάτινο αρχαίο θεό Αχελώο που κυλά δίπλα της.

Η ιστορία της πόλης χάνεται στα βάθη των αιώνων, καθώς κατοικήθηκε από τα πρώιμα χρόνια της προϊστορικής περιόδου. Το Αγρίνιο είναι η μεγαλύτερη πόλη του νομού Αιτωλοακαρνανίας και αριθμεί πληθυσμό 90.000 κατοίκων.

Ο ιστορικός του Αγρινίου, Γεράσιμος Παπατρέχας γράφει για την μυθολογία της περιοχής:

«Η παράδοση του Άγριου, του ήρωα οικιστή και γενάρχη, παράδοση που, όπως φαίνεται, κράτησαν με ευλάβεια οι κάτοικοι του Αγρινίου των ιστορικών χρόνων, είναι η επιβεβαίωση της συνοίκησης τουλάχιστον από τα τέλη της δεύτερης χιλιετηρίδας».

Από το βιβλίο του Γεράσιμου Παπατρέχα «Ιστορία του Αγρινίου» παραθέτουμε εδώ το μύθο του Αγρίου, που χρονολογείται στην Υστεροελλαδική περίοδο (1600-1100 π.Χ.).

Ο ιστορικός Παπατρέχας αναφέρει:

«Ό Άγριος ήταν γιος του Πορθέα και τρισέγγονος του ήρωα Αιτωλού, του αρχηγέτη των Αιτωλών. Αλλά καλύτερα να ξεδιπλώσουμε, όσο γίνεται, τον Αιτωλικό μυθολογικό κύκλο και να δούμε το γενεαλογικό δέντρο αυτής της πολύκλαδης βασιλικής γενιάς. Στην πλούσια Ήλιδα βασίλευε ο Ενδυμίων, γιος του Αέθλιου, (ή του Δία), και της Καλύκης, που πήρε, για σύζυγο του και βασίλισσα, την Υπερίππη, κόρη του Αρκάδος ή του Ζήσου. Από τον γάμο αυτό γεννήθηκαν τρεις γιοι, ο Επειός, ο Αιτωλός, και ο Παίων. Σαν μεγάλωσαν οι γιοι του, ο Γέρο - Ενδυμίων αποφάσισε να χρίσει διάδοχο του τον ικανότερο απ' αυτούς και γι' αυτό υποσχέθηκε το θρόνο σε' κείνον που θα έβγαινε νικητής σε αγώνα σταδιοδρομίας στην Ολυμπία. Έτσι κι έγινε. Νικητής αναδείχτηκε ο Επειός, που διαδέχτηκε τον πατέρα του. Αργότερα ανέβηκε στο θρόνο ο Αιτωλός που όμως αναγκάστηκε να τον εγκαταλείψει, όταν σκότωσε τον Ατή, το γιο του βασιλιά του Αργούς Φορωνέα. Καταδιωκόμενος από τους γιους του σκοτωμένου πέρασε το στενό του Ρίου, επιβλήθηκε στους Κουρήτες και αδιαμφισβήτητος ηγέτης πια, έδωσε τ΄ όνομά του στη χώρα. Από το γάμο του με την Προνόη, θυγατέρα του Φόρθου, απόχτησε δυο γιους, τον Καλυδώνα και τον Πλευρώνα. Μετά το θάνατο του Αιτωλού στη διαμάχη που ξέσπασε, επικράτησε η γενιά του Πλευρώνα, αλλά η πόλη που ίδρυσε ο Καλυδών διατήρησε το όνομα του. Τον Πλευρώνα διαδέχτηκε ο γιος του Αγήνωρ κι από το γάμο του με την Επικάστη γεννήθηκε ο Πορθάων ή Πορδεύς, που πήρε το θρόνο της Καλυδώνας. Αυτός απόχτησε τρεις γιους και μια κόρη, από το γάμο του με την Ευρύτη, τον Άγριο, τον Οινέα και μια κόρη, τη Στερόπη, που την πήρε γυναίκα του ο Αχελώος. Ο Άγριος απόχτησε πολλούς γιους κι αναφέρονται οι Ογχηστής, θερσίτης, Πρόδοος, Κελευτωρ, Λυκωπεύς και ο Μελάνιππος. Απ' αυτούς ο χωλός θερσίτης έμεινε στην ιστορία ως συνώνυμο της ασχήμιας, της αυθάδειας και της αμετροέπειας. Αυτοί οι έξι γιοι έκριναν, ότι δεν ήταν ανεκτό να κατέχει το θρόνο της Καλυδώνας ο γέρο - Οινέας, γι' αυτό και τον εκδίωξαν κι ανέβασαν τον πατέρα τους. Μάλιστα, κατά τον Απολλόδωρο, φυλάκισαν και βασάνισαν το γέροντα βασιλιά. Καταφθάνει όμως τιμωρός ο φοβερός Διομήδης του Αργούς/ εγγονός του Οινέα από το γιο του Τυδέα, φονεύει τους γιους του σφετεριστή και αποκαθιστά τον πάππο του στο θρόνο. Ο Άγριος γλυτώνει, έρχεται στο ΒΔ άκρο της Αιτωλίας και ιδρύει την πόλη που της έδωσε τ' όνομα του.
Σε μια από τις πολλές παραλλαγές του μύθου «ο Άγριος» παρουσιάζεται ως τιμωρός. Όταν ο ανηψιός του ο Τυδέας, γιος του Οινέα, σκότωσε τον αδελφό του Ωλενία ή τους εξαδέλφους του γιους του Μέλανα, ο θείος του Άγριος τον κατεδίωξε, τον εξανάγκασε να εγκαταλείψει την Καλυδώνα και να καταφύγει στο Αργός, όπου νυμφεύτηκε την κόρη του Αδράστου Διηπύλη και γέννησε τον Ομηρικό ήρωα Διομήδη».