Το μεγαλείο της πατρότητας είναι αναμφίβολα κάτι που αν δεν το ζήσει κάποιος είναι δύσκολο να το αντιληφθεί. Συνήθως, οι άνδρες δεν μιλάμε συχνά γι’αυτές τις πρώτες, συγκινητικές στιγμές που ορίζουν αυτή την καθοριστική στη ζωή μας εμπειρία, την εμπειρία της γέννησης του παιδιού μας. Κι όμως, όταν αποφασίζουμε να το κάνουμε, οι ιστορίες είναι μοναδικές και το συναίσθημα έντονο!
Η ιδέα της Carello ήταν όμορφη αλλά και συνάμα τολμηρή. Για χάρη του νέου διαγωνισμού της στοfacebook ζητήθηκε από τους μπαμπάδες να αφήσουν για λίγο τις δυσκολίες της καθημερινότητας και να ξεδιπλώσουν το συγγραφικό τους ταλέντο στο πληκτρολόγιο. Να εξιστορήσουν την πρώτη μέρα που αντίκρισαν το παιδί τους! Ανταποκρίθηκαν 185 φίλοι της συγκεκριμένης σελίδας και άρχισαν να καταφτάνουν δεκάδες όμορφες αλλά και συγκινητικές ιστορίες. Με πολύ δυσκολία – όπως μας ομολόγησαν οι άνθρωποι της Carello –
διάλεξαν τις 4 και μας τις παρουσιάζουν. Είναι αυτές που μας αποκαλύπτουν πιο παραστατικά την ομορφιά της πατρότητας. Πριν παντρευτώ η σχέση μου με τα παιδιά ήταν από αδιάφορη ως ενοχλητική. Δεν με ενδιέφεραν και δεν τα ήθελα. Δεν ήμουν όμως εχθρικός, ούτε αρνητικός. Όταν γνώρισα τη γυναίκα μου, όλα αυτά άλλαξαν! Βρήκα μια γυναίκα που με έκανε να σκεφτώ: «θα ήταν ωραίο να κάνω ένα παιδάκι μαζί της». Όταν στεκόμουν έξω από την αίθουσα τοκετού και άκουσα για πρώτη φορά το κλάμα του, ξέσπασα σε λυγμούς ευτυχίας. Ζούσα ένα θαύμα. Τη στιγμή που μου τον έδωσαν στην αγκαλιά μου, η μητέρα μου όρμηξε να τον βγάλει φωτογραφία με φλας. Τότε ξύπνησε μέσα μου το πατρικό ένστικτο. Έκρυψα τον γιο μου στην αγκαλιά μου για να μην τρομάξει από το φλας και για να μην πονέσουν τα ματάκια του. Ήταν σα να μίλησε η φύση μέσα μου. Προστάτεψε το παιδί σου. Από τότε όχι μόνο τον προστατεύω αλλά όπως είπε και ένας τραγουδιστής στην τηλεόραση και δανείζομαι τη φράση του: «είμαι ερωτευμένος με έναν άντρα, το γιο μου».
Αργύρης Κ. Η ώρα ήταν μία το μεσημέρι και ήμουν στη δουλειά. Περίπου διακόσια χιλιόμετρα μακριά από τη γυναίκα μου. Εκείνη τη μέρα θα πήγαινε προληπτικά με τους γονείς της στο νοσοκομείο για κάτι ενοχλήσεις που ένιωθε. Το τηλέφωνο για είκοσι λεπτά δε σταμάτησε να χτυπάει. Δεν έδωσα σημασία γιατί είχα πολυ δουλειά και άλλωστε ήξερα ότι η γυναίκα μου εξεταζόταν, γιατί μόλις είχαμε μιλήσει. Το σήκωσα όμως, ήταν η πεθερά μου: «Χρήστο γεννάμε», από τη τρομάρα μου χτύπησα το κεφάλι μου και έμεινα ξερός για περίπου δέκα λεπτά. Αφού συνήλθα, συμμαζεύτηκα και έτρεξα να προλάβω. Μάταια, ο άντρας της ζωης μου με είχε προλάβει. Ήρθε στον κόσμο στις 4:28 το απόγευμα. Περίμενα σαν τρελός να τον δω, μόλις μου τον έφεραν, έκλαιγε σαν τρελός, του ψιθύρισα στο αυτί: «μην κλαις, θα πάμε βόλτα» και ευθύς αμέσως σταμάτησε το κλάμα και μου έριξε εκείνη τη γνωστή ματιά, σαν να μου έλεγε «Εντάξει ρε μπαμπά…»
Χρήστος Τ. Την πρώτη στιγμή που είδα το γιο μου… συγχώρεσα τα πάντα στη γυναίκα μου! Επειδή η γυναίκα μου είχε πάθει μάλλον ισχυρή ψύξη από το χειρουργείο της καισαρικής και δεν μπορουσε να τον πλύνει, του έκανα εγώ το πρώτο του μπανάκι. Είχε αιματάκι ξεραμένο στο κεφαλάκι και κολλημένο στα μαλλάκια. Ήμασταν μαζί με έναν άλλο μπαμπά όταν πήγαμε με τα μωρά μας για να μας δείξουν οι μαίες πώς να το κάνουμε και μου λέει ο άλλος «ρε φίλε τυχερός είσαι, το δικό σου έχει πιασίματα, το δικό μου είναι πολύ μικρό, τι θα κάνω». Τελικά τα καταφέραμε και οι δύο να πλύνουμε τα μωρά, γιατί αυτά γαντζώθηκαν τόσο καλά στο χέρι μας, από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Ο γιος μου είναι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί!
Γιώργος Α. H δική μας μέρα ήταν πολύ συγκινητική… ο γιος μας ήρθε και μας συνάντησε ο ίδιος! Γεννήθηκε σε ένα νοσοκομείο της επαρχίας, η μανούλα του δεν μπορούσε να το μεγαλώσει και παρακάλεσε να βρεθεί ένα ζευγάρι που θα τον αναλάβει. Τον είδαμε όταν ήταν τεσσάρων ωρών, κι ενώ δεν ήμουν σίγουρος για το μεγάλο βήμα, βλέποντας τον, δάκρυσα κι ένιωσα πως αυτό το παιδί είχε γεννηθεί για μας. Σήμερα είναι δέκα μηνών, οι διαδικασίες της υιοθεσίας έχουν ολοκληρωθεί και κάθε μέρα η αγάπη μου για αυτόν μεγαλώνει και πιο πολύ. Στο πρόσωπο του βλέπω το δικό μου, της γυναίκας μου, βλέπω την ίδια την αγάπη και την ευλογία προσωποποιημένη…
Διονύσης Τ. Πηγή
Via
Η ιδέα της Carello ήταν όμορφη αλλά και συνάμα τολμηρή. Για χάρη του νέου διαγωνισμού της στοfacebook ζητήθηκε από τους μπαμπάδες να αφήσουν για λίγο τις δυσκολίες της καθημερινότητας και να ξεδιπλώσουν το συγγραφικό τους ταλέντο στο πληκτρολόγιο. Να εξιστορήσουν την πρώτη μέρα που αντίκρισαν το παιδί τους! Ανταποκρίθηκαν 185 φίλοι της συγκεκριμένης σελίδας και άρχισαν να καταφτάνουν δεκάδες όμορφες αλλά και συγκινητικές ιστορίες. Με πολύ δυσκολία – όπως μας ομολόγησαν οι άνθρωποι της Carello –
διάλεξαν τις 4 και μας τις παρουσιάζουν. Είναι αυτές που μας αποκαλύπτουν πιο παραστατικά την ομορφιά της πατρότητας. Πριν παντρευτώ η σχέση μου με τα παιδιά ήταν από αδιάφορη ως ενοχλητική. Δεν με ενδιέφεραν και δεν τα ήθελα. Δεν ήμουν όμως εχθρικός, ούτε αρνητικός. Όταν γνώρισα τη γυναίκα μου, όλα αυτά άλλαξαν! Βρήκα μια γυναίκα που με έκανε να σκεφτώ: «θα ήταν ωραίο να κάνω ένα παιδάκι μαζί της». Όταν στεκόμουν έξω από την αίθουσα τοκετού και άκουσα για πρώτη φορά το κλάμα του, ξέσπασα σε λυγμούς ευτυχίας. Ζούσα ένα θαύμα. Τη στιγμή που μου τον έδωσαν στην αγκαλιά μου, η μητέρα μου όρμηξε να τον βγάλει φωτογραφία με φλας. Τότε ξύπνησε μέσα μου το πατρικό ένστικτο. Έκρυψα τον γιο μου στην αγκαλιά μου για να μην τρομάξει από το φλας και για να μην πονέσουν τα ματάκια του. Ήταν σα να μίλησε η φύση μέσα μου. Προστάτεψε το παιδί σου. Από τότε όχι μόνο τον προστατεύω αλλά όπως είπε και ένας τραγουδιστής στην τηλεόραση και δανείζομαι τη φράση του: «είμαι ερωτευμένος με έναν άντρα, το γιο μου».
Αργύρης Κ. Η ώρα ήταν μία το μεσημέρι και ήμουν στη δουλειά. Περίπου διακόσια χιλιόμετρα μακριά από τη γυναίκα μου. Εκείνη τη μέρα θα πήγαινε προληπτικά με τους γονείς της στο νοσοκομείο για κάτι ενοχλήσεις που ένιωθε. Το τηλέφωνο για είκοσι λεπτά δε σταμάτησε να χτυπάει. Δεν έδωσα σημασία γιατί είχα πολυ δουλειά και άλλωστε ήξερα ότι η γυναίκα μου εξεταζόταν, γιατί μόλις είχαμε μιλήσει. Το σήκωσα όμως, ήταν η πεθερά μου: «Χρήστο γεννάμε», από τη τρομάρα μου χτύπησα το κεφάλι μου και έμεινα ξερός για περίπου δέκα λεπτά. Αφού συνήλθα, συμμαζεύτηκα και έτρεξα να προλάβω. Μάταια, ο άντρας της ζωης μου με είχε προλάβει. Ήρθε στον κόσμο στις 4:28 το απόγευμα. Περίμενα σαν τρελός να τον δω, μόλις μου τον έφεραν, έκλαιγε σαν τρελός, του ψιθύρισα στο αυτί: «μην κλαις, θα πάμε βόλτα» και ευθύς αμέσως σταμάτησε το κλάμα και μου έριξε εκείνη τη γνωστή ματιά, σαν να μου έλεγε «Εντάξει ρε μπαμπά…»
Χρήστος Τ. Την πρώτη στιγμή που είδα το γιο μου… συγχώρεσα τα πάντα στη γυναίκα μου! Επειδή η γυναίκα μου είχε πάθει μάλλον ισχυρή ψύξη από το χειρουργείο της καισαρικής και δεν μπορουσε να τον πλύνει, του έκανα εγώ το πρώτο του μπανάκι. Είχε αιματάκι ξεραμένο στο κεφαλάκι και κολλημένο στα μαλλάκια. Ήμασταν μαζί με έναν άλλο μπαμπά όταν πήγαμε με τα μωρά μας για να μας δείξουν οι μαίες πώς να το κάνουμε και μου λέει ο άλλος «ρε φίλε τυχερός είσαι, το δικό σου έχει πιασίματα, το δικό μου είναι πολύ μικρό, τι θα κάνω». Τελικά τα καταφέραμε και οι δύο να πλύνουμε τα μωρά, γιατί αυτά γαντζώθηκαν τόσο καλά στο χέρι μας, από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Ο γιος μου είναι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί!
Γιώργος Α. H δική μας μέρα ήταν πολύ συγκινητική… ο γιος μας ήρθε και μας συνάντησε ο ίδιος! Γεννήθηκε σε ένα νοσοκομείο της επαρχίας, η μανούλα του δεν μπορούσε να το μεγαλώσει και παρακάλεσε να βρεθεί ένα ζευγάρι που θα τον αναλάβει. Τον είδαμε όταν ήταν τεσσάρων ωρών, κι ενώ δεν ήμουν σίγουρος για το μεγάλο βήμα, βλέποντας τον, δάκρυσα κι ένιωσα πως αυτό το παιδί είχε γεννηθεί για μας. Σήμερα είναι δέκα μηνών, οι διαδικασίες της υιοθεσίας έχουν ολοκληρωθεί και κάθε μέρα η αγάπη μου για αυτόν μεγαλώνει και πιο πολύ. Στο πρόσωπο του βλέπω το δικό μου, της γυναίκας μου, βλέπω την ίδια την αγάπη και την ευλογία προσωποποιημένη…
Διονύσης Τ. Πηγή
Via
