Ο Χρήστος Πέρλης είναι το 32χρονο παλικάρι που ακούγεται στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. Είναι ανακουφισμένος πια μετά την περιπέτεια που βίωσε στο πλοίο της γραμμής του θανάτου και το μόνο που σκέπτεται την ώρα…
της κουβέντας μας είναι να βρεθεί ξανά στην αγκαλιά της γυναίκας του της Γεωργίας Κοντογιάννη και να σφίξει στη δική του αγκαλιά το μόλις 2,5 χρόνων αγοράκι του. Έκλαιγα από μέσα μου θυμάμαι την ώρα που γινόταν ο κακός χαμός στο πλοίο, στο κατάστρωμα υπήρχαν γυναίκες και παιδιά και θαρρείς πως ήταν σα να έβλεπα τη δική μου οικογένεια, τη δική μου γυναίκα, το δικό μου παιδί, ένιωθα ότι είχα σχεδόν υποχρέωση να επιδείξω θάρρος και να τους προστατέψω. Κρύο, παγωνιά, όχι κουβέρτα ούτε καν ένα σημείο για να προστατευτείς δεν υπήρχε, από τη μια όλοι εγκλωβισμένοι στη μία πλευρά του καταστρώματος και από την άλλη το άλλο μέρος να φλέγεται και να μη μπορείς να κάνεις τίποτα απολύτως. Να ψάχνεις να βρεις κάποιον να σε βοηθήσει κάποιον από το πλήρωμα, αλλά δεν υπήρχε κανείς, όταν λέω κανείς το εννοώ. Ήμασταν στο έλεος του Θεού κυριολεκτικά», θα πει ο Χρήστος και θα προσπαθήσει να γυρίσει λίγο το χρόνο πίσω για να περιγράψει τη στιγμή που εκείνος θα ανέβαινε με το φορτηγό του στο πλοίο που λίγο αργότερα θα τυλιγόταν στις φλόγες. Εποχής… Κολοκοτρώνη το πλοίο Εγώ ως οδηγός καταλαβαίνεις ότι έχω κάνει ένα σωρό δρομολόγια αλλά η αλήθεια είναι ότι με τέτοιο πλοίο δεν έτυχε να ταξιδέψω ποτέ. Όσον αφορά στις συνθήκες τις καιρικές πρέπει να ξέρεις ότι έχω συνηθίσει να ταξιδεύω και με αρκετά μποφόρ στη θάλασσα. Είναι κάτι σύνηθες, αλλά έτσι κι αλλιώς τα πλοία αυτά τουλάχιστον που μέχρι στιγμής εγώ έχω ταξιδέψει λόγω δουλειάς είναι κατασκευασμένα για αυτό το λόγο. Στο λιμάνι όταν είδα με ποιο πλοίο θα ταξίδευα λέω δε μπορεί μου κάνουν πλάκα, αυτό είναι πλοίο της εποχής… Κολοκοτρώνη! Πού θα πάμε με αυτό το πλοίο; Την ίδια άποψη με εμένα είχαν και οι άλλοι 32 αν θυμάμαι καλά οδηγοί φορτηγών όπως εγώ που δυσανασχέτησαν όταν είδαν το πλοίο και την άθλια κατάστασή του. Εγώ μετέφερα στο φορτηγό βυτία με λάδι όπως και οι υπόλοιποι οδηγοί», σημειώνει ο Χρήστος και συνεχίζει: «Τέλος πάντων ακούω να παραπονιούνται και κάποιοι από τους επιβάτες να λένε ότι δε θέλουν να ταξιδέψουν με το συγκεκριμένο πλοίο, θέλω να σου πω ότι υπήρχε μία επιφυλακτικότητα, μία καχυποψία και ένας ανεπαίσθητος φόβος αλλά πού να πάει το μυαλό σου ότι λίγο αργότερα θα συνέβαινε αυτό που συνέβη. Επιβιβαζόμαστε. Νομίζω ότι όλοι οι οδηγοί τουλάχιστον οι περισσότεροι από όσο θυμάμαι ανεβήκαμε αφού βγήκαμε από τα φορτηγά μας να πάμε να κοιμηθούμε στην καμπίνα μας. Πρέπει να ήταν φωνές που άκουγα και ανθρώπους να κλαίνε και να ζητάνε βοήθεια όταν κάποια στιγμή ξύπνησα και γυρνώντας το κεφάλι μου προς το παράθυρο της καμπίνας έβλεπα καπνούς και φλόγες. Ταράχτηκα, πάγωσα, μούδιασα». Δεν πρόλαβα να πάρω τηλέφωνο τη γυναίκα μου, φοβήθηκα ότι δε θα την ξανάκουγα ποτέ» Πετάγομαι από το κρεβάτι βγαίνω στο διάδρομο και βλέπω να γίνεται ο κακός χαμός. Στριμωγμένοι όλοι σε μία μόνο έξοδο κινδύνου να προσπαθούν να βρουν ένα τρόπο να μην καούν σα τα ποντίκια και να βγουν στο κατάστρωμα. Κάπως έτσι τουλάχιστον το έχεις εκείνη την ώρα στο μυαλό σου να βρεις ένα σημείο να προστατευτείς, δε νομίζω ότι κανείς μας σκεπτόταν λογικά εκείνη την ώρα, δεν νομίζω να σκεπτόταν τίποτα άλλο εκτός από το ότι κινδυνεύει και ότι πρέπει να βρει ένα σημείο να προστατευτεί. Παθαίνω σοκ. Με πιάνει κρύος ιδρώτας. Ξέρω ότι μεταφέρεται λάδι στα φορτηγά και ότι υπάρχει κίνδυνος έκρηξης… Κινηματογραφικά θα σου πω ότι το πρώτο πράγμα που σκέπτομαι είναι η γυναίκα μου και ο γιος μου… Είναι η τελευταία φορά που τους βλέπω; Τι θα γίνει; Θέλω να της μιλήσω, παίρνω το κινητό να σχηματίσω το νούμερο αλλά δεν της τηλεφωνώ ποτέ. Λέω άστο όλα θα πάνε καλά, ηρέμησε μην τους ταράξεις μέσα στη μαύρη νύχτα… Μετά από λίγα λεπτά ο εφιάλτης είχε αρχίσει… Παίρνω τηλέφωνο το αφεντικό μου τον ενημερώνω για ότι συμβαίνει, μου λέει ψυχραιμία, του ζητώ αν μπορεί να επικοινωνήσει με την οικογένειά μου πιο μετά όμως όταν ξημέρωνε για να τους πει τι συμβαίνει. Στο μεταξύ το κινητό μου με προδίδει, στη λογική ότι η μπαταρία μου τελειώνει. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι ένιωσα πως δε θα ξαναμιλούσα ποτέ με τη γυναίκα μου, δε θα άκουγα ξανά τη φωνούλα του γιου μου. Άρχισα να κλαίω… Βλέπω μπροστά μου παιδάκια και γυναίκες να είναι τρομοκρατημένες. Λέω σταμάτα, κουράγιο, όλα θα πάνε καλά. Τρέχω να τους βοηθήσω. Εκείνη τη στιγμή είναι όλοι για έναν και ένας για όλους. Τώρα που το σκέπτομαι συγκινούμαι», σημειώνει ο Χρήστος. Θέλω να σφίξω στη αγκαλιά μου το παιδί και τη γυναίκα μου» Μετά από ένα θρίλερ που έκοψε την ανάσα σε όλη την Ελλάδα αλλά και απασχόλησε τα διεθνή μέσα η επιχείρηση διάσωσης ξεκινά. Ο Χρήστος θα είναι από τους τελευταίους που θα μεταφερθούν με σωστικό συνεργείο. «Όταν ένιωσα ότι όλα τελείωσαν, πάτησα γη, ρωτώ έναν άγνωστο που ήταν δίπλα μου αν μπορεί να μου δώσει για ένα λεπτό τόσο μου αρκούσε να μιλήσω με τη γυναίκα μου. Της τηλεφώνησα. Άρχισε να κλαίει, έκλαιγα και εγώ, πήγε να τρελαθεί από αγωνία, δεν είχαμε τρόπο επικοινωνίας και μετά από όλη αυτήν την κόλαση που ζήσαμε τώρα την άκουγα. Είχα τόσα να της πω, αρκέστηκα σε ένα σε αγαπώ εσένα και το παιδί μας, επιστρέφω σπίτι μας». Ο Χρήστος καταλήγει σημειώνοντας με νόημα ότι αυτή η εμπειρία είναι σίγουρο ότι το σημάδεψε και ότι δε θα μπορέσει να τη αφήσει πίσω του ποτέ.
Via
της κουβέντας μας είναι να βρεθεί ξανά στην αγκαλιά της γυναίκας του της Γεωργίας Κοντογιάννη και να σφίξει στη δική του αγκαλιά το μόλις 2,5 χρόνων αγοράκι του. Έκλαιγα από μέσα μου θυμάμαι την ώρα που γινόταν ο κακός χαμός στο πλοίο, στο κατάστρωμα υπήρχαν γυναίκες και παιδιά και θαρρείς πως ήταν σα να έβλεπα τη δική μου οικογένεια, τη δική μου γυναίκα, το δικό μου παιδί, ένιωθα ότι είχα σχεδόν υποχρέωση να επιδείξω θάρρος και να τους προστατέψω. Κρύο, παγωνιά, όχι κουβέρτα ούτε καν ένα σημείο για να προστατευτείς δεν υπήρχε, από τη μια όλοι εγκλωβισμένοι στη μία πλευρά του καταστρώματος και από την άλλη το άλλο μέρος να φλέγεται και να μη μπορείς να κάνεις τίποτα απολύτως. Να ψάχνεις να βρεις κάποιον να σε βοηθήσει κάποιον από το πλήρωμα, αλλά δεν υπήρχε κανείς, όταν λέω κανείς το εννοώ. Ήμασταν στο έλεος του Θεού κυριολεκτικά», θα πει ο Χρήστος και θα προσπαθήσει να γυρίσει λίγο το χρόνο πίσω για να περιγράψει τη στιγμή που εκείνος θα ανέβαινε με το φορτηγό του στο πλοίο που λίγο αργότερα θα τυλιγόταν στις φλόγες. Εποχής… Κολοκοτρώνη το πλοίο Εγώ ως οδηγός καταλαβαίνεις ότι έχω κάνει ένα σωρό δρομολόγια αλλά η αλήθεια είναι ότι με τέτοιο πλοίο δεν έτυχε να ταξιδέψω ποτέ. Όσον αφορά στις συνθήκες τις καιρικές πρέπει να ξέρεις ότι έχω συνηθίσει να ταξιδεύω και με αρκετά μποφόρ στη θάλασσα. Είναι κάτι σύνηθες, αλλά έτσι κι αλλιώς τα πλοία αυτά τουλάχιστον που μέχρι στιγμής εγώ έχω ταξιδέψει λόγω δουλειάς είναι κατασκευασμένα για αυτό το λόγο. Στο λιμάνι όταν είδα με ποιο πλοίο θα ταξίδευα λέω δε μπορεί μου κάνουν πλάκα, αυτό είναι πλοίο της εποχής… Κολοκοτρώνη! Πού θα πάμε με αυτό το πλοίο; Την ίδια άποψη με εμένα είχαν και οι άλλοι 32 αν θυμάμαι καλά οδηγοί φορτηγών όπως εγώ που δυσανασχέτησαν όταν είδαν το πλοίο και την άθλια κατάστασή του. Εγώ μετέφερα στο φορτηγό βυτία με λάδι όπως και οι υπόλοιποι οδηγοί», σημειώνει ο Χρήστος και συνεχίζει: «Τέλος πάντων ακούω να παραπονιούνται και κάποιοι από τους επιβάτες να λένε ότι δε θέλουν να ταξιδέψουν με το συγκεκριμένο πλοίο, θέλω να σου πω ότι υπήρχε μία επιφυλακτικότητα, μία καχυποψία και ένας ανεπαίσθητος φόβος αλλά πού να πάει το μυαλό σου ότι λίγο αργότερα θα συνέβαινε αυτό που συνέβη. Επιβιβαζόμαστε. Νομίζω ότι όλοι οι οδηγοί τουλάχιστον οι περισσότεροι από όσο θυμάμαι ανεβήκαμε αφού βγήκαμε από τα φορτηγά μας να πάμε να κοιμηθούμε στην καμπίνα μας. Πρέπει να ήταν φωνές που άκουγα και ανθρώπους να κλαίνε και να ζητάνε βοήθεια όταν κάποια στιγμή ξύπνησα και γυρνώντας το κεφάλι μου προς το παράθυρο της καμπίνας έβλεπα καπνούς και φλόγες. Ταράχτηκα, πάγωσα, μούδιασα». Δεν πρόλαβα να πάρω τηλέφωνο τη γυναίκα μου, φοβήθηκα ότι δε θα την ξανάκουγα ποτέ» Πετάγομαι από το κρεβάτι βγαίνω στο διάδρομο και βλέπω να γίνεται ο κακός χαμός. Στριμωγμένοι όλοι σε μία μόνο έξοδο κινδύνου να προσπαθούν να βρουν ένα τρόπο να μην καούν σα τα ποντίκια και να βγουν στο κατάστρωμα. Κάπως έτσι τουλάχιστον το έχεις εκείνη την ώρα στο μυαλό σου να βρεις ένα σημείο να προστατευτείς, δε νομίζω ότι κανείς μας σκεπτόταν λογικά εκείνη την ώρα, δεν νομίζω να σκεπτόταν τίποτα άλλο εκτός από το ότι κινδυνεύει και ότι πρέπει να βρει ένα σημείο να προστατευτεί. Παθαίνω σοκ. Με πιάνει κρύος ιδρώτας. Ξέρω ότι μεταφέρεται λάδι στα φορτηγά και ότι υπάρχει κίνδυνος έκρηξης… Κινηματογραφικά θα σου πω ότι το πρώτο πράγμα που σκέπτομαι είναι η γυναίκα μου και ο γιος μου… Είναι η τελευταία φορά που τους βλέπω; Τι θα γίνει; Θέλω να της μιλήσω, παίρνω το κινητό να σχηματίσω το νούμερο αλλά δεν της τηλεφωνώ ποτέ. Λέω άστο όλα θα πάνε καλά, ηρέμησε μην τους ταράξεις μέσα στη μαύρη νύχτα… Μετά από λίγα λεπτά ο εφιάλτης είχε αρχίσει… Παίρνω τηλέφωνο το αφεντικό μου τον ενημερώνω για ότι συμβαίνει, μου λέει ψυχραιμία, του ζητώ αν μπορεί να επικοινωνήσει με την οικογένειά μου πιο μετά όμως όταν ξημέρωνε για να τους πει τι συμβαίνει. Στο μεταξύ το κινητό μου με προδίδει, στη λογική ότι η μπαταρία μου τελειώνει. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι ένιωσα πως δε θα ξαναμιλούσα ποτέ με τη γυναίκα μου, δε θα άκουγα ξανά τη φωνούλα του γιου μου. Άρχισα να κλαίω… Βλέπω μπροστά μου παιδάκια και γυναίκες να είναι τρομοκρατημένες. Λέω σταμάτα, κουράγιο, όλα θα πάνε καλά. Τρέχω να τους βοηθήσω. Εκείνη τη στιγμή είναι όλοι για έναν και ένας για όλους. Τώρα που το σκέπτομαι συγκινούμαι», σημειώνει ο Χρήστος. Θέλω να σφίξω στη αγκαλιά μου το παιδί και τη γυναίκα μου» Μετά από ένα θρίλερ που έκοψε την ανάσα σε όλη την Ελλάδα αλλά και απασχόλησε τα διεθνή μέσα η επιχείρηση διάσωσης ξεκινά. Ο Χρήστος θα είναι από τους τελευταίους που θα μεταφερθούν με σωστικό συνεργείο. «Όταν ένιωσα ότι όλα τελείωσαν, πάτησα γη, ρωτώ έναν άγνωστο που ήταν δίπλα μου αν μπορεί να μου δώσει για ένα λεπτό τόσο μου αρκούσε να μιλήσω με τη γυναίκα μου. Της τηλεφώνησα. Άρχισε να κλαίει, έκλαιγα και εγώ, πήγε να τρελαθεί από αγωνία, δεν είχαμε τρόπο επικοινωνίας και μετά από όλη αυτήν την κόλαση που ζήσαμε τώρα την άκουγα. Είχα τόσα να της πω, αρκέστηκα σε ένα σε αγαπώ εσένα και το παιδί μας, επιστρέφω σπίτι μας». Ο Χρήστος καταλήγει σημειώνοντας με νόημα ότι αυτή η εμπειρία είναι σίγουρο ότι το σημάδεψε και ότι δε θα μπορέσει να τη αφήσει πίσω του ποτέ.
Via
Tags
Slider