Το μπικίνι που αγαπούν όλοι έχει από πίσω του μια σκοτεινή ιστορία...
Το μπικίνι οφείλει την ονομασία του στα νησιά Μπικίνι. Την εποχή εκείνη, το 1946, γίνονταν στα νησιά Μάρσαλ, κομμάτι των οποίων είναι και το σύμπλεγμα νησιών Μπικίνι, πυρηνικές δοκιμές.
Οι δημιουργοί του, Λουί Ρεάρντ και Ζακ Χάιμ, πίστεψαν στην εκρηκτική του επανάσταση και αποφάσισαν να ονομάσουν τη δημιουργία τους «μπικίνι». Το μαγιό αυτό αποτελούνταν από τέσσερα τριγωνικά κομμάτια υφάσματος και κανένα μοντέλο δεν δεχόταν να το φορέσει.
Μόνο η 19χρονη εξωτική χορεύτρια Μισελίν Μπερναντίνι δέχτηκε και έπειτα όλα είναι ιστορία!
Το σύμπλεγμα νησιών Μπικίνι πέρασε στα χέρια των Αμερικανών το 1946. Ο τότε διοικητής του αμερικανικού στρατού, επί προεδρίας Χάρυ Τρούμαν, επισκέφτηκε τους 167 κατοίκους του νησιού, ζητώντας τους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στην «εγκατάσταση της παγκόσμιας ειρήνης». Η πατρίδα τους έγινε το καταλληλότερο πεδίο δοκιμής πυρηνικών όπλων… καθώς ήταν η πιο απομακρυσμένη ατόλη και δεν υπήρχαν θαλάσσια ρεύματα που θα μετέφεραν τη ραδιενέργεια.
Οι κάτοικοι μεταφέρθηκαν 125 μίλια ανατολικότερα, στο Ρόνγκρικ. Τότε ξεκίνησαν οι πυρηνικές δοκιμές –στο σύνολό τους 67 μέχρι το 1958– στην περιοχή των νήσων Μάρσαλ. Η πιο ισχυρή ήταν η βόμβα υδρογόνου «Μπράβο», που εξερράγη την 1η Μαρτίου 1954, η οποία… παρήγαγε δεκαπέντε μεγατόνους ενέργειας, πολύ παραπάνω δηλαδή από αυτήν που χτύπησε τη Χιροσίμα!
Οι άνεμοι μετέφεραν την ακτινοβολία 7.000 τετραγωνικά μίλια στον Ειρηνικό Ωκεανό, ενώ το νέφος από την έκρηξη έφτασε μέχρι την Αυστραλία, την Ινδία και την Ιαπωνία.
Δεν άργησε να έρθει η καταστροφή. Οι κάτοικοι που είχαν μεταφερθεί στα γύρω νησιά άρχισαν να αρρωσταίνουν και να τους πέφτουν τα μαλλιά.
Όταν το 1970 το περιβάλλον κρίνεται πλέον ασφαλές, όσοι μεταφέρθηκαν εκεί είχαν εκ νέου πρόβλημα: τόσο τα τρόφιμα, όσο και το πόσιμο νερό είχαν τρομερά επίπεδα ραδιενέργειας. Την περίοδο εκείνη παρατηρούνται πολλές αποβολές και τα παιδιά που έρχονται στον κόσμο παρουσιάζουν γενετικές ανωμαλίες. Οι γυναίκες γεννούσαν άρρωστα παιδιά, οι άνθρωποι άρχισαν να εμφανίζουν καρκίνο. Η κυβέρνηση είχε αναλάβει να αποζημιώσει τα θύματα της ιστορίας αυτής, ενώ το Δικαστήριο Πυρηνικών Απαιτήσεων επιδίκασε το 2001 αποζημίωση 563 εκατομμυρίων δολαρίων για τους κατοίκους στα νησιά Μάρσαλ.
Όμως όταν οι κάτοικοι της ατόλης Μπικίνι διεκδίκησαν δικαστικά το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων αυτών, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ τον Απρίλιο του 2010 αρνήθηκε να εκδικάσει την αγωγή. Μέχρι το 1993 η αμερικανική κυβέρνηση είχε πληρώσει 112 εκατ. δολάρια.
Το 1994 αποκαλύφθηκε από έγγραφα του υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ ότι τα νησιά είχαν εκτεθεί σκόπιμα σε υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας, με σκοπό να μελετηθούν οι επιπτώσεις της στους ανθρώπους.
Μέχρι και σήμερα η πλειονότητα των κατοίκων διαμένει σε άλλα νησιά του συμπλέγματος Μάρσαλ.
Via
Το μπικίνι οφείλει την ονομασία του στα νησιά Μπικίνι. Την εποχή εκείνη, το 1946, γίνονταν στα νησιά Μάρσαλ, κομμάτι των οποίων είναι και το σύμπλεγμα νησιών Μπικίνι, πυρηνικές δοκιμές.
Οι δημιουργοί του, Λουί Ρεάρντ και Ζακ Χάιμ, πίστεψαν στην εκρηκτική του επανάσταση και αποφάσισαν να ονομάσουν τη δημιουργία τους «μπικίνι». Το μαγιό αυτό αποτελούνταν από τέσσερα τριγωνικά κομμάτια υφάσματος και κανένα μοντέλο δεν δεχόταν να το φορέσει.
Μόνο η 19χρονη εξωτική χορεύτρια Μισελίν Μπερναντίνι δέχτηκε και έπειτα όλα είναι ιστορία!
Το σύμπλεγμα νησιών Μπικίνι πέρασε στα χέρια των Αμερικανών το 1946. Ο τότε διοικητής του αμερικανικού στρατού, επί προεδρίας Χάρυ Τρούμαν, επισκέφτηκε τους 167 κατοίκους του νησιού, ζητώντας τους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στην «εγκατάσταση της παγκόσμιας ειρήνης». Η πατρίδα τους έγινε το καταλληλότερο πεδίο δοκιμής πυρηνικών όπλων… καθώς ήταν η πιο απομακρυσμένη ατόλη και δεν υπήρχαν θαλάσσια ρεύματα που θα μετέφεραν τη ραδιενέργεια.
Οι κάτοικοι μεταφέρθηκαν 125 μίλια ανατολικότερα, στο Ρόνγκρικ. Τότε ξεκίνησαν οι πυρηνικές δοκιμές –στο σύνολό τους 67 μέχρι το 1958– στην περιοχή των νήσων Μάρσαλ. Η πιο ισχυρή ήταν η βόμβα υδρογόνου «Μπράβο», που εξερράγη την 1η Μαρτίου 1954, η οποία… παρήγαγε δεκαπέντε μεγατόνους ενέργειας, πολύ παραπάνω δηλαδή από αυτήν που χτύπησε τη Χιροσίμα!
Οι άνεμοι μετέφεραν την ακτινοβολία 7.000 τετραγωνικά μίλια στον Ειρηνικό Ωκεανό, ενώ το νέφος από την έκρηξη έφτασε μέχρι την Αυστραλία, την Ινδία και την Ιαπωνία.
Δεν άργησε να έρθει η καταστροφή. Οι κάτοικοι που είχαν μεταφερθεί στα γύρω νησιά άρχισαν να αρρωσταίνουν και να τους πέφτουν τα μαλλιά.
Όταν το 1970 το περιβάλλον κρίνεται πλέον ασφαλές, όσοι μεταφέρθηκαν εκεί είχαν εκ νέου πρόβλημα: τόσο τα τρόφιμα, όσο και το πόσιμο νερό είχαν τρομερά επίπεδα ραδιενέργειας. Την περίοδο εκείνη παρατηρούνται πολλές αποβολές και τα παιδιά που έρχονται στον κόσμο παρουσιάζουν γενετικές ανωμαλίες. Οι γυναίκες γεννούσαν άρρωστα παιδιά, οι άνθρωποι άρχισαν να εμφανίζουν καρκίνο. Η κυβέρνηση είχε αναλάβει να αποζημιώσει τα θύματα της ιστορίας αυτής, ενώ το Δικαστήριο Πυρηνικών Απαιτήσεων επιδίκασε το 2001 αποζημίωση 563 εκατομμυρίων δολαρίων για τους κατοίκους στα νησιά Μάρσαλ.
Όμως όταν οι κάτοικοι της ατόλης Μπικίνι διεκδίκησαν δικαστικά το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων αυτών, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ τον Απρίλιο του 2010 αρνήθηκε να εκδικάσει την αγωγή. Μέχρι το 1993 η αμερικανική κυβέρνηση είχε πληρώσει 112 εκατ. δολάρια.
Το 1994 αποκαλύφθηκε από έγγραφα του υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ ότι τα νησιά είχαν εκτεθεί σκόπιμα σε υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας, με σκοπό να μελετηθούν οι επιπτώσεις της στους ανθρώπους.
Μέχρι και σήμερα η πλειονότητα των κατοίκων διαμένει σε άλλα νησιά του συμπλέγματος Μάρσαλ.
Via
Tags
Slider