Γράφει η Άννα Κόμπου, Διαιτολόγος-διατροφολόγος
Περίπου 1,1-4,2% των γυναικών παρουσιάζουν νευρική βουλιμία κατά την διάρκεια της ζωής τους. Καταναλώνουν ανεξέλεγκτα μεγάλες ποσότητες τροφής (βουλιμικά επεισόδια) και...
έπειτα απαλλάσσουν το σώμα τους από τις επιπλέον θερμίδες με εμετό, καθαρτικά, διουρητικά, φρενήρη σωματική άσκηση κ.ά. Τα χαρακτηριστικά αυτά πρέπει να εμφανίζονται δύο φορές τουλάχιστον την εβδομάδα για μια περίοδο τριών μηνών. Οι πάσχοντες από βουλιμία φοβούνται την αύξηση του βάρους τους και αρκετοί κρύβουν επιμελώς το πρόβλημά τους για χρόνια. Η ανάγκη για διατροφικές κατευθύνσεις
Λίγα έχουν γραφτεί για την διατροφική διαχείριση της νευρικής ανορεξίας και της νευρογενούς βουλιμίας. Αυτό εκπλήσσει, διότι και οι δύο καταστάσεις αποτελούν διαστρέβλωση της διατροφικής συμπεριφοράς και γιατί ο υποσιτισμός που προκύπτει, οδηγεί σε σοβαρές επιπλοκές, γεγονός που διαφοροποιεί αυτές τις ασθένειες από άλλες διαταραχές. Το κατάλληλο άτομο για να κατευθύνει την διατροφική αποκατάσταση είναι ένας διαιτολόγος και πρέπει να αποτελεί ζωτικό μέλος μιας θεραπευτικής ομάδας. Οι στόχοι της θεραπείας είναι: Να επιτευχθούν και να διατηρηθούν φυσιολογικά προγράμματα διατροφής Να εγκατασταθεί μια φυσιολογική διατροφική συμπεριφορά Να προαχθούν φυσιολογικές απαντήσεις όσον αφορά πληροφορίες που αφορούν την πείνα και τον κορεσμό. Αρχικά ο διαιτολόγος λαμβάνει το διαιτολογικό ιστορικό του ασθενούς. Αυτό το ιστορικό περιλαμβάνει μια λεπτομερή ανάλυση του διατροφικού μοντέλου του ατόμου και των διακυμάνσεων του βάρους του από την παιδική ηλικία ως το παρόν, τις μεθόδους ελέγχου του βάρους του, τα τρόφιμα που αποφεύγει (τα οποία συνήθως είναι το κόκκινο κρέας, τα γαλακτοκομικά, τα γλυκά), τους λόγους για τους οποίους τα κάνει αυτά και τα περιστατικά χρήσης καθαρτικών, καθώς και της υπερφαγίας. Αυτές οι λεπτομέρειες θα βοηθήσουν στις μελλοντικές συμβουλευτικές συνεδριάσεις. Τα πιστεύω των ασθενών για την θρέψη και οι συμπεριφορές απέναντι στην διατροφή πρέπει επίσης να διερευνηθούν, καθώς επίσης και τα πιστεύω και οι διατροφικές συμπεριφορές άλλων μελών της οικογένειας. Οι διατροφικές συνεδρίες θα πρέπει να επιχειρηθούν νωρίς στην περίοδο της θεραπείας της νευρικής βουλιμίας. Το χαοτικό διατροφικό πρότυπο που χαρακτηρίζει την νευρική βουλιμία μπορεί να είναι τόσο ενοχλητικό ώστε οι ασθενείς πρέπει να επανακτήσουν τον έλεγχο πάνω σε αυτό πριν εμπλακούν στην ουσιαστική ψυχοθεραπεία. Αυτοί οι ασθενείς έχουν πολλούς φόβους και λανθασμένες αντιλήψεις σχετικά με το φαγητό και τον έλεγχο του βάρους οι οποίες θα πρέπει να εντοπιστούν και να διορθωθούν. Πρέπει να ξαναμάθουν τις απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα όπως: «Τι είναι πείνα;», «πότε θα έπρεπε να τρώω;», «πόσο φαγητό είναι αρκετό;» και «τι είναι φυσιολογική διατροφή;» Ανάμεσα στα επεισόδια υπερφαγίας, οι βουλιμικοί ασθενείς, όχι μόνο περικόπτουν τα απόλυτα ποσά φαγητού που καταναλώνουν, αλλά επίσης περιορίζουν τις επιλογές φαγητών, αποφεύγοντας αυτά που θεωρούν ότι είναι ανθυγιεινά ή υψηλής θερμιδικής περιεκτικότητας. Ίσως το πιο σημαντικό μήνυμα που πρέπει να διαβιβαστεί είναι η καλή υγεία επιτυγχάνεται προσθέτοντας μια δίαιτα με υγιεινά, «θρεπτικά» φαγητά επιλέγοντας μερικά υψηλής ενέργειας, λιγότερο «θρεπτικά» τρόφιμα. Αν λοιπόν οι ασθενείς πεισθούν να λαμβάνουν μικρές ποσότητες υψηλής ενέργειας τροφίμων κάθε τόσο, είναι λιγότερο πιθανό να πάθουν υπερφαγία. Έτσι σχεδιάζουμε ένα πρότυπο γευμάτων και ο ασθενής πείθεται να αφοσιωθεί σε αυτό και να μην προσπαθεί να ισοφαρίσει τα επεισόδια υπερφαγίας με περαιτέρω περιορισμό ή χρήση καθαρτικών. Ο χρόνος τίθεται κατά μέρος για τις κανονικές εκπαιδευτικές συνόδους, κατά την διάρκεια των οποίων δίνονται στον ασθενή ακριβείς πληροφορίες σχετικά με διατροφικά θέματα. Όταν είναι απαραίτητο, υπεύθυνα μέλη της οικογένειας συμμετέχουν σε αυτές τις συναντήσεις. Προτείνουμε στους ασθενείς στρατηγικές που τους βοηθούν να ρυθμίσουν τη διατροφή τους, όπως να αποφεύγουν να παραλείπουν γεύματα ή ενδιάμεσα χρησιμοποιώντας κατάλληλα εργαλεία. Τους ενθαρρύνουμε να εισάγουν τρόφιμα που φοβούνται για υπερφαγία στην δίαιτα τους και να μην αισθάνονται ένοχοι σχετικά με τις περιστασιακές σχεδιασμένες εκπληρώσεις επιθυμιών. Τους δίνουμε κατευθύνσεις για το πώς θα σχεδιάσουν τα γευματά τους και για την διατροφή σε ποικίλες καταστάσεις, ώστε οι ασθενείς να μπορούν να προσαρμοστούν στις κοινωνικές προσδοκίες. Η χρήση αλκοόλ ή ναρκωτικών όπως μαριχουάνα είναι αποθαρρυντική, επειδή αυτές οι συνθήκες είναι πιθανό να προκαλέσουν επανάληψη της διαταραγμένης διατροφής. Όταν η θεραπεία τελειώνει, είναι σημαντικό να λαμβάνουμε υπόψιν και την πιθανότητα υποτροπής. Αυτή μπορεί να συμβεί σε καιρούς άγχους ή αν ο ασθενής ξεκινάει πάλι να ασχολείται με την εικόνα του λεπτού σώματος. Αν και εφόσον συμβεί υποτροπή, ο ασθενής θα πρέπει να επιστρέψει στο δομημένο σχέδιο γευμάτων. Η εύκολη πρόσβαση στο διαιτολόγο θα πρέπει να είναι διαβεβαιωμένη. Πηγή
Via
Περίπου 1,1-4,2% των γυναικών παρουσιάζουν νευρική βουλιμία κατά την διάρκεια της ζωής τους. Καταναλώνουν ανεξέλεγκτα μεγάλες ποσότητες τροφής (βουλιμικά επεισόδια) και...
έπειτα απαλλάσσουν το σώμα τους από τις επιπλέον θερμίδες με εμετό, καθαρτικά, διουρητικά, φρενήρη σωματική άσκηση κ.ά. Τα χαρακτηριστικά αυτά πρέπει να εμφανίζονται δύο φορές τουλάχιστον την εβδομάδα για μια περίοδο τριών μηνών. Οι πάσχοντες από βουλιμία φοβούνται την αύξηση του βάρους τους και αρκετοί κρύβουν επιμελώς το πρόβλημά τους για χρόνια. Η ανάγκη για διατροφικές κατευθύνσεις
Λίγα έχουν γραφτεί για την διατροφική διαχείριση της νευρικής ανορεξίας και της νευρογενούς βουλιμίας. Αυτό εκπλήσσει, διότι και οι δύο καταστάσεις αποτελούν διαστρέβλωση της διατροφικής συμπεριφοράς και γιατί ο υποσιτισμός που προκύπτει, οδηγεί σε σοβαρές επιπλοκές, γεγονός που διαφοροποιεί αυτές τις ασθένειες από άλλες διαταραχές. Το κατάλληλο άτομο για να κατευθύνει την διατροφική αποκατάσταση είναι ένας διαιτολόγος και πρέπει να αποτελεί ζωτικό μέλος μιας θεραπευτικής ομάδας. Οι στόχοι της θεραπείας είναι: Να επιτευχθούν και να διατηρηθούν φυσιολογικά προγράμματα διατροφής Να εγκατασταθεί μια φυσιολογική διατροφική συμπεριφορά Να προαχθούν φυσιολογικές απαντήσεις όσον αφορά πληροφορίες που αφορούν την πείνα και τον κορεσμό. Αρχικά ο διαιτολόγος λαμβάνει το διαιτολογικό ιστορικό του ασθενούς. Αυτό το ιστορικό περιλαμβάνει μια λεπτομερή ανάλυση του διατροφικού μοντέλου του ατόμου και των διακυμάνσεων του βάρους του από την παιδική ηλικία ως το παρόν, τις μεθόδους ελέγχου του βάρους του, τα τρόφιμα που αποφεύγει (τα οποία συνήθως είναι το κόκκινο κρέας, τα γαλακτοκομικά, τα γλυκά), τους λόγους για τους οποίους τα κάνει αυτά και τα περιστατικά χρήσης καθαρτικών, καθώς και της υπερφαγίας. Αυτές οι λεπτομέρειες θα βοηθήσουν στις μελλοντικές συμβουλευτικές συνεδριάσεις. Τα πιστεύω των ασθενών για την θρέψη και οι συμπεριφορές απέναντι στην διατροφή πρέπει επίσης να διερευνηθούν, καθώς επίσης και τα πιστεύω και οι διατροφικές συμπεριφορές άλλων μελών της οικογένειας. Οι διατροφικές συνεδρίες θα πρέπει να επιχειρηθούν νωρίς στην περίοδο της θεραπείας της νευρικής βουλιμίας. Το χαοτικό διατροφικό πρότυπο που χαρακτηρίζει την νευρική βουλιμία μπορεί να είναι τόσο ενοχλητικό ώστε οι ασθενείς πρέπει να επανακτήσουν τον έλεγχο πάνω σε αυτό πριν εμπλακούν στην ουσιαστική ψυχοθεραπεία. Αυτοί οι ασθενείς έχουν πολλούς φόβους και λανθασμένες αντιλήψεις σχετικά με το φαγητό και τον έλεγχο του βάρους οι οποίες θα πρέπει να εντοπιστούν και να διορθωθούν. Πρέπει να ξαναμάθουν τις απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα όπως: «Τι είναι πείνα;», «πότε θα έπρεπε να τρώω;», «πόσο φαγητό είναι αρκετό;» και «τι είναι φυσιολογική διατροφή;» Ανάμεσα στα επεισόδια υπερφαγίας, οι βουλιμικοί ασθενείς, όχι μόνο περικόπτουν τα απόλυτα ποσά φαγητού που καταναλώνουν, αλλά επίσης περιορίζουν τις επιλογές φαγητών, αποφεύγοντας αυτά που θεωρούν ότι είναι ανθυγιεινά ή υψηλής θερμιδικής περιεκτικότητας. Ίσως το πιο σημαντικό μήνυμα που πρέπει να διαβιβαστεί είναι η καλή υγεία επιτυγχάνεται προσθέτοντας μια δίαιτα με υγιεινά, «θρεπτικά» φαγητά επιλέγοντας μερικά υψηλής ενέργειας, λιγότερο «θρεπτικά» τρόφιμα. Αν λοιπόν οι ασθενείς πεισθούν να λαμβάνουν μικρές ποσότητες υψηλής ενέργειας τροφίμων κάθε τόσο, είναι λιγότερο πιθανό να πάθουν υπερφαγία. Έτσι σχεδιάζουμε ένα πρότυπο γευμάτων και ο ασθενής πείθεται να αφοσιωθεί σε αυτό και να μην προσπαθεί να ισοφαρίσει τα επεισόδια υπερφαγίας με περαιτέρω περιορισμό ή χρήση καθαρτικών. Ο χρόνος τίθεται κατά μέρος για τις κανονικές εκπαιδευτικές συνόδους, κατά την διάρκεια των οποίων δίνονται στον ασθενή ακριβείς πληροφορίες σχετικά με διατροφικά θέματα. Όταν είναι απαραίτητο, υπεύθυνα μέλη της οικογένειας συμμετέχουν σε αυτές τις συναντήσεις. Προτείνουμε στους ασθενείς στρατηγικές που τους βοηθούν να ρυθμίσουν τη διατροφή τους, όπως να αποφεύγουν να παραλείπουν γεύματα ή ενδιάμεσα χρησιμοποιώντας κατάλληλα εργαλεία. Τους ενθαρρύνουμε να εισάγουν τρόφιμα που φοβούνται για υπερφαγία στην δίαιτα τους και να μην αισθάνονται ένοχοι σχετικά με τις περιστασιακές σχεδιασμένες εκπληρώσεις επιθυμιών. Τους δίνουμε κατευθύνσεις για το πώς θα σχεδιάσουν τα γευματά τους και για την διατροφή σε ποικίλες καταστάσεις, ώστε οι ασθενείς να μπορούν να προσαρμοστούν στις κοινωνικές προσδοκίες. Η χρήση αλκοόλ ή ναρκωτικών όπως μαριχουάνα είναι αποθαρρυντική, επειδή αυτές οι συνθήκες είναι πιθανό να προκαλέσουν επανάληψη της διαταραγμένης διατροφής. Όταν η θεραπεία τελειώνει, είναι σημαντικό να λαμβάνουμε υπόψιν και την πιθανότητα υποτροπής. Αυτή μπορεί να συμβεί σε καιρούς άγχους ή αν ο ασθενής ξεκινάει πάλι να ασχολείται με την εικόνα του λεπτού σώματος. Αν και εφόσον συμβεί υποτροπή, ο ασθενής θα πρέπει να επιστρέψει στο δομημένο σχέδιο γευμάτων. Η εύκολη πρόσβαση στο διαιτολόγο θα πρέπει να είναι διαβεβαιωμένη. Πηγή
Via
Tags
Slider