Άλλους ανθρώπους τους συμπαθούμε αμέσως, άλλους τους αντιπαθούμε ή τους βρίσκουμε αποκρουστικούς. Άλλους τους αγαπάμε και άλλους τους μισούμε. Κάποιους τους...
ερωτευόμαστε, τους ποθούμε, λιώνουμε για χάρη τους και κάποιους άλλους τους γνωρίζουμε μερικά λεπτά και μετά τους ξεχνάμε.
Υπάρχει όμως και μια πολύ ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων. Αυτούς που τους συναντάμε και νιώθουμε αμέσως ότι κάτι βαθύτερο μας συνδέει, ότι κάπου τους έχουμε ξαναδεί, ότι τους γνωρίζαμε μια ολόκληρη ζωή. Είναι περίεργο συναίσθημα, δεν μπορείς να το προσδιορίσεις ακριβώς. Κάποιες φορές νομίζεις ότι είναι φιλία, άλλες έρωτας, μπορεί και να το μπερδέψεις με την αγάπη. Όμως ακόμα και αν κάποια από αυτά τα συναισθήματα εμπεριέχονται σε αυτό που αισθάνεσαι απέναντι στον άλλον, δεν καλύπτουν πλήρως όλο το φάσμα.
Είναι πάντως ένα συναίσθημα ανιδιοτελές, δεν κατανοείς απλά τον άλλον, τον ζεις, είναι φορές που μπαίνεις μέσα του ή αυτός μέσα σε σένα. Ξαφνικά σε καταβάλει ένα συναίσθημα ή μια σκέψη που δεν είναι δική σου, αλλά δική του. Ακόμα και αν είναι μακριά σου, για λίγο είναι σαν να έχεις συνδεθεί με τον εγκέφαλο του. Κάποιες φορές του λες να κάνει κάτι και αυτός χωρίς απαραίτητα να ξέρει ότι εσύ τον καλείς, το κάνει αυθόρμητα, γιατί κάποιο «περίεργο» συναίσθημα δεν τον αφήνει σε ησυχία . Αγγίζουν τα όρια της τρέλας αυτά που γράφω- και ίσως ακούγονται τρομακτικά- αλλά σκεφτείτε το.
Δεν σας έχει συμβεί ποτέ να σκέφτεστε έντονα ένα πρόσωπο και εκείνο να σας παίρνει τηλέφωνο, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο; Ή το αντίθετο. Να σας περνάει από το μυαλό μια σκέψη του τύπου: «Τι να κάνει άραγε ο Τάδε; Καιρό έχω να ακούσω νέα του, για να τον πάρω ένα τηλέφωνο!» και του τηλεφωνείτε και εκείνος με το που το σηκώνει σας λέει: «Έλα ρε! Το πιστεύεις ότι και εγώ ήμουν έτοιμος να σε πάρω τώρα τηλέφωνο;» Αν το εξηγούσα ορθολογικά το μόνο που θα μπορούσα να σκεφτώ είναι το εξής: Έστω ότι δεχόμαστε ότι οι σκέψεις είναι κύματα, άρα ο καθένας όταν σκέφτεται εκπέμπει κάποια κύματα. Δεν είναι τυχαία η έκφραση «εκπέμπουμε στα ίδια μήκη κύματος», μπορεί πράγματι να συμβαίνει αυτό: Να επικοινωνούμε δηλαδή με κάποιους ανθρώπους καλύτερα γιατί απλά εκπέμπουν στα ίδια μήκη κύματος με εμάς και άρα είμαστε πιο δεκτικοί στις σκέψεις τους!
Προσοχή! Δεν εννοώ ότι σκέφτονται τα ίδια πράγματα με εμάς, αντιθέτως μπορεί να έχουν απόψεις πολύ διαφορετικές από μας. Απλά εκπέμπουν στο ίδιο «κανάλι».
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΔΕΛΦΕΣ ΨΥΧΕΣ;
Σε γνωρίζω μόλις λίγες ώρες/μέρες, αλλά αισθάνομαι σα να σε ξέρω χρόνια!» Άραγε πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτή τη κουβέντα και άλλες πόσες την έχουμε πει οι ίδιοι; Πόσες από αυτές τις φορές είναι πράγματι η αλήθεια και όχι ο ενθουσιασμός που γνωρίσαμε έναν άνθρωπο που να επικοινωνούμε ή πολύ απλά ο… κεραυνοβόλος έρωτας; Εάν «φιλτράρουμε» όλες αυτές τις φορές, θα δούμε ότι πολύ λίγες ήταν ειλικρινής, ίσως και καμία! Σύντομα, αυτός ο ξαφνικός ενθουσιασμός για έναν άλλο άνθρωπο, που λανθασμένα ερμηνεύουμε αρχικά ως «αδελφή ψυχή», καταλαγιάζει και ατονεί. Δεν αποκλείεται μάλιστα να μην κρατήσουμε καν επαφές, αντίθετα σιγά-σιγά να επιτρέψουμε το να «χαθούμε».
Αρχικά λοιπόν ας μην μπερδεύουμε τον ενθουσιασμό για τον νέο φίλο/φίλη ή τον κεραυνοβόλο έρωτα με την ανάγκη μας να βρούμε την αδελφή ψυχή μας. Καλλίτερα ν’ αφήνουμε τον χρόνο να κυλήσει για να μπορέσουμε να κρίνουμε τα συναισθήματά μας καλλίτερα και πιο αντικειμενικά αργότερα. Οι αδελφές ψυχές δεν περιορίζονται σε μια έντονη επικοινωνία ή/και ερωτική έλξη, οι ρίζες είναι πολύ πιο βαθιές και δεν ατονούν με τον χρόνο. Υπάρχει η ανάγκη του να βρίσκονται μαζί συνέχεια και ούτ’ αυτό ατονεί με τον χρόνο, αντίθετα ενδυναμώνεται διαρκώς, όπως ενδυναμώνεται και η επικοινωνία, που μπορεί να φτάσει σε επίπεδα τηλεπάθειας τέτοια, που κάποια στιγμή πλέον τα λόγια περιττεύουν.
Η ερωτική επιθυμία -εάν υπάρχει- ατονεί και εξαφανίζεται πολύ γρήγορα και την θέση της παίρνει μια αγάπη με έννοια βαθιά και ειλικρινής, όμοια με αυτή που δένει τον γονιό με το παιδί του ή τα αδέλφια μεταξύ τους. Τα ίδια γούστα, προτιμήσεις, σκέψεις, είναι μονάχα η κορυφή του παγόβουνου.
Πηγή
Via
Via
Tags
Slider