Οι γιορτές τελείωσαν και όλοι σιγά σιγά επιστρέφουν στη «βάση» τους.
Μια ευχάριστη ανάπαυλα οι διακοπές, δίνουν ευκαιρία να σμίξουν άνθρωποι από μακριά, να αλλάξουν την καθημερινότητα και τη ρουτίνα τους. Να γεμίσουν τις μπαταρίες και να επανέλθουν στην πεζή πραγματικότητα με ανανεωμένες δυνάμεις. Κάθε ταξίδι είναι κι ένα μέσο αυτοπροσδιορισμού της ζωής. Αλλάζεις παραστάσεις κι έρχεσαι σε άμεση επικοινωνία με τον έσω σου εαυτό. Με όσα η πραγματικότητα, με τα ζόρια και τις εντάσεις της, σου στερεί. Πάνω, όμως κι από αυτό, τα ταξίδια σου δίνουν την ευκαιρία να προσδιορίσεις τις σχέσεις με τους γύρω σου ανθρώπους. Είτε αυτοί λέγονται οικογένεια, φίλοι ή σύντροφος.
Σμίγεις με ανθρώπους που έχεις μακριά και χωρίζεσαι για κάποιο διάστημα, μικρό η μεγάλο με άλλους. Κι είναι αυτοί οι (από)χαιρετισμοί σε τρένα, αεροπλάνα και βαπόρια, που σου δείχνουν πολλά. Πόσο σου έλειψε ο άλλος. Πόσο η σκέψη σου ταξίδεψε κοντά του την περίοδο της απουσίας. Πόσο χάρηκες την παρέα του, πόσο θα σου λείψει η επαφή μαζί του.
Και παρατηρείς γύρω σου. Άνθρωποι αγκαλιάζονται σφιχτά και φιλιούνται. Καλωσορίζονται ή συγκινημένα αποχαιρετιούνται. Άλλοι, πάλι, φωναχτά, δείχνουν τη χαρά ή και τη λύπη τους. Κι άλλοι γυρνούν επίμονα το κεφάλι δεξιά κι αριστερά, ψάχνοντας ένα πρόσωπο οικείο. Γεμάτοι προσμονή κι αγωνία. Ανυπομονησία. Άνθρωποι.
Γεννηθήκαμε για να είμαστε στο «μαζί» κι όχι στο «μόνοι».
Ίσως αυτές οι ώρες μοναξιάς να εκτιμούνται ως πολύτιμες αλλά είναι για λίγο.
Για να «ισιώσεις» λίγο μέσα σου κι ύστερα να βουτήξεις με τα μούτρα στο «μαζί» .
Για να νιώσεις ένα σφίξιμο στο στομάχι σε κάθε αποχαιρετισμό. Να σηκώσεις ανυπόμονα το κεφάλι κάθε φορά που θα περιμένεις να συναντήσεις πρόσωπο αγαπημένο. Για να συννεφιάσουν τα μάτια σου κάθε φορά που θα γυρίσεις πλάτη φεύγοντας μακριά από κάπου που αγαπάς. Περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους. Πολλούς ανθρώπους.
Κι είναι τα ταξίδια που σου δείχνουν τι στ’ αλήθεια σημαίνουν αυτοί για σένα.
Η διαρκής παρουσία ή η απουσία τους.
Αν ταξιδεύει η σκέψη σου κοντά τους, αν ασφυκτιάς δίπλα τους.
Αν ο χρόνος κυλά πιο γρήγορα ή πιο αργά. Σηματωροί τα ταξίδια, μας δείχνουν το δρόμο προς την κατανόηση των σχέσεων μας. Προς την αντικειμενική κρίση του αν είναι επαφές που ήρθαν για να μείνουν, αν βαστούν δυνατά ή αν πρόκειται αργά ή γρήγορα να χαθούν σε κάποια στροφή της ζωής. Μου λείπεις σημαίνει θέλω να γυρίσω κοντά σου.
Θα μου λείψεις, σημαίνει πέρασα τόσο όμορφα που δε θέλω να φύγω.
Γέλιο και δάκρυ, λύπη και χαρά. Κι αναμνήσεις, παλιές και καινούριες. Όλες μπλεγμένες ανάκατα, αποσκευή στριμωγμένη στη βαλίτσα σου.
Κι όνειρα για το μέλλον. Κι αποφάσεις και σκέψεις. Άνθρωπος.
Πολύπλευρα μοναδικό ον που αγαπά να… αγαπά.
Και μαζί με αυτό να ταξιδεύει, να θυμάται, να επιθυμεί.
Γι’αυτό να ανοίγεις τα μάτια και την καρδιά σε κάθε ταξίδι και να κρίνεις.
Τους ανθρώπους που θυμάσαι κι εκείνους που ξεχνάς.
Αυτούς που επιθυμείς κι εκείνους που σου περνούν αδιάφοροι.
Και τότε θα ξέρεις πως ο ποιητής έγραψε σωστά.
Σκοπός δεν είναι ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Κι όσα αυτό σε μαθαίνει…
Κι είναι αλήθεια πολλά…
Στεύη Τσούτση
diaforetiko
Via
Μια ευχάριστη ανάπαυλα οι διακοπές, δίνουν ευκαιρία να σμίξουν άνθρωποι από μακριά, να αλλάξουν την καθημερινότητα και τη ρουτίνα τους. Να γεμίσουν τις μπαταρίες και να επανέλθουν στην πεζή πραγματικότητα με ανανεωμένες δυνάμεις. Κάθε ταξίδι είναι κι ένα μέσο αυτοπροσδιορισμού της ζωής. Αλλάζεις παραστάσεις κι έρχεσαι σε άμεση επικοινωνία με τον έσω σου εαυτό. Με όσα η πραγματικότητα, με τα ζόρια και τις εντάσεις της, σου στερεί. Πάνω, όμως κι από αυτό, τα ταξίδια σου δίνουν την ευκαιρία να προσδιορίσεις τις σχέσεις με τους γύρω σου ανθρώπους. Είτε αυτοί λέγονται οικογένεια, φίλοι ή σύντροφος.
Σμίγεις με ανθρώπους που έχεις μακριά και χωρίζεσαι για κάποιο διάστημα, μικρό η μεγάλο με άλλους. Κι είναι αυτοί οι (από)χαιρετισμοί σε τρένα, αεροπλάνα και βαπόρια, που σου δείχνουν πολλά. Πόσο σου έλειψε ο άλλος. Πόσο η σκέψη σου ταξίδεψε κοντά του την περίοδο της απουσίας. Πόσο χάρηκες την παρέα του, πόσο θα σου λείψει η επαφή μαζί του.
Και παρατηρείς γύρω σου. Άνθρωποι αγκαλιάζονται σφιχτά και φιλιούνται. Καλωσορίζονται ή συγκινημένα αποχαιρετιούνται. Άλλοι, πάλι, φωναχτά, δείχνουν τη χαρά ή και τη λύπη τους. Κι άλλοι γυρνούν επίμονα το κεφάλι δεξιά κι αριστερά, ψάχνοντας ένα πρόσωπο οικείο. Γεμάτοι προσμονή κι αγωνία. Ανυπομονησία. Άνθρωποι.
Γεννηθήκαμε για να είμαστε στο «μαζί» κι όχι στο «μόνοι».
Ίσως αυτές οι ώρες μοναξιάς να εκτιμούνται ως πολύτιμες αλλά είναι για λίγο.
Για να «ισιώσεις» λίγο μέσα σου κι ύστερα να βουτήξεις με τα μούτρα στο «μαζί» .
Για να νιώσεις ένα σφίξιμο στο στομάχι σε κάθε αποχαιρετισμό. Να σηκώσεις ανυπόμονα το κεφάλι κάθε φορά που θα περιμένεις να συναντήσεις πρόσωπο αγαπημένο. Για να συννεφιάσουν τα μάτια σου κάθε φορά που θα γυρίσεις πλάτη φεύγοντας μακριά από κάπου που αγαπάς. Περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους. Πολλούς ανθρώπους.
Κι είναι τα ταξίδια που σου δείχνουν τι στ’ αλήθεια σημαίνουν αυτοί για σένα.
Η διαρκής παρουσία ή η απουσία τους.
Αν ταξιδεύει η σκέψη σου κοντά τους, αν ασφυκτιάς δίπλα τους.
Αν ο χρόνος κυλά πιο γρήγορα ή πιο αργά. Σηματωροί τα ταξίδια, μας δείχνουν το δρόμο προς την κατανόηση των σχέσεων μας. Προς την αντικειμενική κρίση του αν είναι επαφές που ήρθαν για να μείνουν, αν βαστούν δυνατά ή αν πρόκειται αργά ή γρήγορα να χαθούν σε κάποια στροφή της ζωής. Μου λείπεις σημαίνει θέλω να γυρίσω κοντά σου.
Θα μου λείψεις, σημαίνει πέρασα τόσο όμορφα που δε θέλω να φύγω.
Γέλιο και δάκρυ, λύπη και χαρά. Κι αναμνήσεις, παλιές και καινούριες. Όλες μπλεγμένες ανάκατα, αποσκευή στριμωγμένη στη βαλίτσα σου.
Κι όνειρα για το μέλλον. Κι αποφάσεις και σκέψεις. Άνθρωπος.
Πολύπλευρα μοναδικό ον που αγαπά να… αγαπά.
Και μαζί με αυτό να ταξιδεύει, να θυμάται, να επιθυμεί.
Γι’αυτό να ανοίγεις τα μάτια και την καρδιά σε κάθε ταξίδι και να κρίνεις.
Τους ανθρώπους που θυμάσαι κι εκείνους που ξεχνάς.
Αυτούς που επιθυμείς κι εκείνους που σου περνούν αδιάφοροι.
Και τότε θα ξέρεις πως ο ποιητής έγραψε σωστά.
Σκοπός δεν είναι ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Κι όσα αυτό σε μαθαίνει…
Κι είναι αλήθεια πολλά…
Στεύη Τσούτση
diaforetiko
Via
Tags
Slider