Ο καθένας από εμάς με τον δικό του τρόπο καταβάλει καθημερινά προσπάθειες να δημιουργήσει ένα περιβάλλον ασφάλειας και σταθερότητας στη ζωή του...
Αυτό, ωστόσο, δεν είναι πάντα τόσο απλό ως προς την επίτευξή του, καθώς η ζωή όλων μας επηρεάζεται από πολλούς αστάθμητους παράγοντες και ποικίλες συνισταμένες.
Είναι πιθανό, λοιπόν, παρόλο που μπορεί να έχουμε προσπαθήσει αρκετά να εξασφαλίσουμε μία σχετική γαλήνη στη ζωή μας, να προκύψει ένα γεγονός ξαφνικά και απροειδοποίητα το οποίο μπορεί να μας σοκάρει και να μας πληγώσει ή ακόμα και να μας βυθίσει σε βαθιά θλίψη και μελαγχολία. Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει εδώ είναι το προφανές: Τι κάνουμε για να το αντιμετωπίσουμε; Το σημαντικότερο, όμως είναι να συνειδητοποιήσουμε τι κάναμε προηγουμένως και επιτρέψαμε να μας επηρεάσει! Η ευαισθησία απέναντι σε ένα γεγονός Τρόποι αντιμετώπισης υπάρχουν πολλοί και ανάλογα βέβαια και τη φύση του γεγονότος, οι περισσότεροι είναι λίγο ως πολύ γνωστοί. Για παράδειγμα, μπορούμε να το υποστηρίξουμε με ψυχοθεραπεία και άλλες εναλλακτικές θεραπείες, με φίλους ή επαφή με τη φύση ή οτιδήποτε άλλο μπορούμε να σκεφτούμε. Αυτό που ωστόσο δεν θα προσέχαμε ιδιαίτερα είναι γιατί να μας επηρεάσει τόσο αυτό το συγκεκριμένο γεγονός και όχι κάποιο άλλο. Το πόσο επιτρέψαμε να επηρεαστούμε καταδεικνύει μόνον ένα στοιχείο, τον βαθμό στον οποίο είμαστε ευάλωτοι απέναντι σε αυτό το γεγονός! Διαδικασία αποθεραπείας Συνειδητοποίηση της έννοιας του θανάτου Πολλοί εδώ μπορεί να σκεφτούν, καλά όλα αυτά αλλά πως ξεπερνιέται κάτι τόσο σοβαρό όπως ένας θάνατος; Η απάντηση είναι απλή. Δουλεύουμε εσωτερικά τη σχέση μας με το άτομο αυτό, ακόμα και εν τη απουσία του. Ο πόνος που νιώθουμε από την απώλεια αγαπημένων προσώπων είναι ανάλογος με τη σχέση εξάρτησης την οποία είχαμε αναπτύξει όσο το άτομο αυτό βρισκόταν εν ζωή. Όσο πιο πολύ πονάμε γι' αυτή την απώλεια, τόσο πιο προσκολλημένοι ήμασταν στο άτομο αυτό. Αν λοιπόν αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε σιγά σιγά την έννοια του θανάτου, θα διαπιστώσουμε ότι ο θάνατος αυτός πραγματοποιήθηκε κυρίως
μέσα μας. Το άτομο αυτό πεθαίνει από τη δική μας ζωή. Η απουσία του από αυτήν, η συνήθεια που έχουμε χτίσει και η συνεξάρτηση είναι που μας οδηγούν στη θλίψη. Ξεπερνώντας τραυματικά γεγονόταΓιατί έτσι κι αλλιώς ο θάνατος ως έννοια είναι πολύ παρεξηγημένη. Μάλλον μία κατάσταση μετάβασης θα τη χαρακτηρίζαμε, μίας ψυχής η οποία είναι και αθάνατη αλλά και άφθαρτη. Έτσι λοιπόν το άτομο που αναχωρεί δεν πεθαίνει πραγματικά ποτέ. Απλά λείπει από την καθημερινότητά μας. Και αυτό είναι που μας δυσαρεστεί. Μέχρι λοιπόν να συνηθίσουμε στη νέα πραγματικότητα χωρίς το άτομο αυτό, ενδέχεται να περάσουμε από διάφορα συναισθηματικά στάδια, όπως της θλίψης, της οργής, της απομόνωσης κά. Διαδικασία απεξάρτησης Κατά τη διάρκεια αποθεραπείας από ένα τέτοιο γεγονός, το άτομο βιώνει μία διαδικασία απεξάρτησης από την ενέργεια του εκλιπόντος, που μπορεί να προκαλέσει ακόμα και σωματικούς πόνους όπως ακριβώς συμβαίνει και σε έναν χρήστη εθιστικών ουσιών. Αυτή φυσικά δεν είναι μία συνειδητή λειτουργία για την πλειοψηφία των ανθρώπων. Δεν αντιλαμβάνονται δηλαδή συνειδητά ότι δημιουργούν εξαρτημένες σχέσεις και κατά συνέπεια δεν συνειδητοποιούν γιατί πονούν από την απώλεια της σχέσης αυτής. Σκεφτείτε για παράδειγμα αν θα σας πονούσε το ίδιο η απώλεια ενός μακρινού συγγενή του οποίου την ύπαρξη σχεδόν αγνοείτε σε σχέση με έναν άνθρωπο με τον οποίο έχετε καθημερινή επαφή, ακόμη και αν δεν είναι συγγενής σας. Είναι σίγουρο ότι η απώλεια του ατόμου με το οποίο συναναστρέφεστε περισσότερο θα ήταν πολλαπλά οδυνηρή. Και αυτό γιατί το σώμα μας συνηθίζει την επαφή με το ενεργειακό πεδίο του άλλου ατόμου και όταν αυτή η επαφή διακοπεί με βίαιο τρόπο, ενεργοποιείται ο "εθισμός" και βγάζει στην επιφάνεια όλα τα συμπτώματα του συνδρόμου στέρησης.
Διαδικασία εκλογίκευσης και επαναπροσδιορισμού των γεγονότων. Όταν λοιπόν κατανοήσουμε ουσιαστικά τη διαδικασία αυτή, είναι πολύ πιο εύκολο να ξεπεράσουμε το ίδιο το τραυματικό γεγονός. Ειδικά στις αρχές που τα συναισθήματα πόνου και απώλειας μπορεί να μας κατακλύζουν, η προσπάθεια εκλογίκευσης και τοποθέτησης των γεγονότων στις σωστές τους διαστάσεις, μπορεί να αποδειχθεί έως και σωτήρια. Ξεπερνώντας τραυματικά γεγονόταΑυτή η διαδικασία εκλογίκευσης και επαναπροσδιορισμού των γεγονότων μπορεί φυσικά να προσαρμοστεί σε οποιοδήποτε ζήτημα προκύψει το οποίο μπορεί να βιωθεί ως τραυματικό για την ψυχοσύνθεσή μας. Αν για παράδειγμα έχουμε να κάνουμε με μία ασθένεια δική μας ή άλλου, αυτό που μπορεί να βοηθήσει σημαντικά είναι η συναισθηματική αποστασιοποίηση από το γεγονός αυτό. Πώς μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Μα, με τη βαθύτερη κατανόηση της αιτίας που προκλήθηκε αυτό το γεγονός. Αν, για παράδειγμα, αφορά το δικό μας σώμα, θα βοηθούσε να ανακαλύψουμε τι είναι αυτό που μας οδήγησε να «τοξινώσουμε» τον οργανισμό μας σε τέτοιο βαθμό ώστε να νοσήσει. Και η τοξίνωση δεν έχει να κάνει μόνο με κακή διατροφή, αλκοόλ ή κάπνισμα. Έχει κυρίως να κάνει με αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα που επιτρέπουμε να βαλτώνουν για μεγάλα διαστήματα μέσα μας.
Όταν λοιπόν εντοπίσουμε την αιτία που προκάλεσε το τραυματικό αυτό γεγονός, την αποδυναμώνουμε κατανοώντας την. Από τη στιγμή δε που συνειδητοποιούμε πλήρως τη συνολική εικόνα και έχουμε την επιθυμία να την αλλάξουμε, η διαδικασία αποθεραπείας από το τραυματικό αυτό γεγονός έχει ήδη ξεκινήσει να επιτελείται μέσα μας. Καταλήγοντας λοιπόν σε ένα συμπέρασμα, αυτό που είναι απαραίτητο να τονίσουμε είναι ότι η εκλογίκευση και η κατανόηση της αιτίας ενός γεγονότος που μας τραυματίζει έχει πρωταρχική σημασία σε μία θεραπευτική διαδικασία. Κυρίως, όμως, η δύναμη της προσωπικής μας θέλησης για ζωή και υγεία σε κάθε επίπεδο είναι ισχυρότερης δυναμικής από οποιοδήποτε τραυματικό γεγονός. Πηγή
Via
Είναι πιθανό, λοιπόν, παρόλο που μπορεί να έχουμε προσπαθήσει αρκετά να εξασφαλίσουμε μία σχετική γαλήνη στη ζωή μας, να προκύψει ένα γεγονός ξαφνικά και απροειδοποίητα το οποίο μπορεί να μας σοκάρει και να μας πληγώσει ή ακόμα και να μας βυθίσει σε βαθιά θλίψη και μελαγχολία. Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει εδώ είναι το προφανές: Τι κάνουμε για να το αντιμετωπίσουμε; Το σημαντικότερο, όμως είναι να συνειδητοποιήσουμε τι κάναμε προηγουμένως και επιτρέψαμε να μας επηρεάσει! Η ευαισθησία απέναντι σε ένα γεγονός Τρόποι αντιμετώπισης υπάρχουν πολλοί και ανάλογα βέβαια και τη φύση του γεγονότος, οι περισσότεροι είναι λίγο ως πολύ γνωστοί. Για παράδειγμα, μπορούμε να το υποστηρίξουμε με ψυχοθεραπεία και άλλες εναλλακτικές θεραπείες, με φίλους ή επαφή με τη φύση ή οτιδήποτε άλλο μπορούμε να σκεφτούμε. Αυτό που ωστόσο δεν θα προσέχαμε ιδιαίτερα είναι γιατί να μας επηρεάσει τόσο αυτό το συγκεκριμένο γεγονός και όχι κάποιο άλλο. Το πόσο επιτρέψαμε να επηρεαστούμε καταδεικνύει μόνον ένα στοιχείο, τον βαθμό στον οποίο είμαστε ευάλωτοι απέναντι σε αυτό το γεγονός! Διαδικασία αποθεραπείας Συνειδητοποίηση της έννοιας του θανάτου Πολλοί εδώ μπορεί να σκεφτούν, καλά όλα αυτά αλλά πως ξεπερνιέται κάτι τόσο σοβαρό όπως ένας θάνατος; Η απάντηση είναι απλή. Δουλεύουμε εσωτερικά τη σχέση μας με το άτομο αυτό, ακόμα και εν τη απουσία του. Ο πόνος που νιώθουμε από την απώλεια αγαπημένων προσώπων είναι ανάλογος με τη σχέση εξάρτησης την οποία είχαμε αναπτύξει όσο το άτομο αυτό βρισκόταν εν ζωή. Όσο πιο πολύ πονάμε γι' αυτή την απώλεια, τόσο πιο προσκολλημένοι ήμασταν στο άτομο αυτό. Αν λοιπόν αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε σιγά σιγά την έννοια του θανάτου, θα διαπιστώσουμε ότι ο θάνατος αυτός πραγματοποιήθηκε κυρίως
μέσα μας. Το άτομο αυτό πεθαίνει από τη δική μας ζωή. Η απουσία του από αυτήν, η συνήθεια που έχουμε χτίσει και η συνεξάρτηση είναι που μας οδηγούν στη θλίψη. Ξεπερνώντας τραυματικά γεγονόταΓιατί έτσι κι αλλιώς ο θάνατος ως έννοια είναι πολύ παρεξηγημένη. Μάλλον μία κατάσταση μετάβασης θα τη χαρακτηρίζαμε, μίας ψυχής η οποία είναι και αθάνατη αλλά και άφθαρτη. Έτσι λοιπόν το άτομο που αναχωρεί δεν πεθαίνει πραγματικά ποτέ. Απλά λείπει από την καθημερινότητά μας. Και αυτό είναι που μας δυσαρεστεί. Μέχρι λοιπόν να συνηθίσουμε στη νέα πραγματικότητα χωρίς το άτομο αυτό, ενδέχεται να περάσουμε από διάφορα συναισθηματικά στάδια, όπως της θλίψης, της οργής, της απομόνωσης κά. Διαδικασία απεξάρτησης Κατά τη διάρκεια αποθεραπείας από ένα τέτοιο γεγονός, το άτομο βιώνει μία διαδικασία απεξάρτησης από την ενέργεια του εκλιπόντος, που μπορεί να προκαλέσει ακόμα και σωματικούς πόνους όπως ακριβώς συμβαίνει και σε έναν χρήστη εθιστικών ουσιών. Αυτή φυσικά δεν είναι μία συνειδητή λειτουργία για την πλειοψηφία των ανθρώπων. Δεν αντιλαμβάνονται δηλαδή συνειδητά ότι δημιουργούν εξαρτημένες σχέσεις και κατά συνέπεια δεν συνειδητοποιούν γιατί πονούν από την απώλεια της σχέσης αυτής. Σκεφτείτε για παράδειγμα αν θα σας πονούσε το ίδιο η απώλεια ενός μακρινού συγγενή του οποίου την ύπαρξη σχεδόν αγνοείτε σε σχέση με έναν άνθρωπο με τον οποίο έχετε καθημερινή επαφή, ακόμη και αν δεν είναι συγγενής σας. Είναι σίγουρο ότι η απώλεια του ατόμου με το οποίο συναναστρέφεστε περισσότερο θα ήταν πολλαπλά οδυνηρή. Και αυτό γιατί το σώμα μας συνηθίζει την επαφή με το ενεργειακό πεδίο του άλλου ατόμου και όταν αυτή η επαφή διακοπεί με βίαιο τρόπο, ενεργοποιείται ο "εθισμός" και βγάζει στην επιφάνεια όλα τα συμπτώματα του συνδρόμου στέρησης.
Διαδικασία εκλογίκευσης και επαναπροσδιορισμού των γεγονότων. Όταν λοιπόν κατανοήσουμε ουσιαστικά τη διαδικασία αυτή, είναι πολύ πιο εύκολο να ξεπεράσουμε το ίδιο το τραυματικό γεγονός. Ειδικά στις αρχές που τα συναισθήματα πόνου και απώλειας μπορεί να μας κατακλύζουν, η προσπάθεια εκλογίκευσης και τοποθέτησης των γεγονότων στις σωστές τους διαστάσεις, μπορεί να αποδειχθεί έως και σωτήρια. Ξεπερνώντας τραυματικά γεγονόταΑυτή η διαδικασία εκλογίκευσης και επαναπροσδιορισμού των γεγονότων μπορεί φυσικά να προσαρμοστεί σε οποιοδήποτε ζήτημα προκύψει το οποίο μπορεί να βιωθεί ως τραυματικό για την ψυχοσύνθεσή μας. Αν για παράδειγμα έχουμε να κάνουμε με μία ασθένεια δική μας ή άλλου, αυτό που μπορεί να βοηθήσει σημαντικά είναι η συναισθηματική αποστασιοποίηση από το γεγονός αυτό. Πώς μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Μα, με τη βαθύτερη κατανόηση της αιτίας που προκλήθηκε αυτό το γεγονός. Αν, για παράδειγμα, αφορά το δικό μας σώμα, θα βοηθούσε να ανακαλύψουμε τι είναι αυτό που μας οδήγησε να «τοξινώσουμε» τον οργανισμό μας σε τέτοιο βαθμό ώστε να νοσήσει. Και η τοξίνωση δεν έχει να κάνει μόνο με κακή διατροφή, αλκοόλ ή κάπνισμα. Έχει κυρίως να κάνει με αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα που επιτρέπουμε να βαλτώνουν για μεγάλα διαστήματα μέσα μας.
Όταν λοιπόν εντοπίσουμε την αιτία που προκάλεσε το τραυματικό αυτό γεγονός, την αποδυναμώνουμε κατανοώντας την. Από τη στιγμή δε που συνειδητοποιούμε πλήρως τη συνολική εικόνα και έχουμε την επιθυμία να την αλλάξουμε, η διαδικασία αποθεραπείας από το τραυματικό αυτό γεγονός έχει ήδη ξεκινήσει να επιτελείται μέσα μας. Καταλήγοντας λοιπόν σε ένα συμπέρασμα, αυτό που είναι απαραίτητο να τονίσουμε είναι ότι η εκλογίκευση και η κατανόηση της αιτίας ενός γεγονότος που μας τραυματίζει έχει πρωταρχική σημασία σε μία θεραπευτική διαδικασία. Κυρίως, όμως, η δύναμη της προσωπικής μας θέλησης για ζωή και υγεία σε κάθε επίπεδο είναι ισχυρότερης δυναμικής από οποιοδήποτε τραυματικό γεγονός. Πηγή
Via
Tags
Slider