Γράφει η Σάντυ Κουτσοσταμάτη
Αγαπάς το παιδί σου. Όμως κατά πόσο το αποδέχεσαι;
Όταν γέννησα την μεγάλη μου κόρη, θυμάμαι ότι είχα ένα διπλό συναίσθημα... Από τη μία ένιωθα ένα απερίγραπτο δέσιμο με εκείνο το μικροσκοπικό πλασματάκι, και
προστατευτικότητα. Από την άλλη υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ότι δεν την ήξερα. Θυμάμαι αναρωτιόμουν «είναι δικό μου αυτό το μωράκι;» Σκεφτόμουν ότι ήθελα να την καταλάβω, να την γνωρίσω. Ήθελα να νιώσω τα συναισθήματά της, τις ανάγκες της. Δεν πιστεύω στην θεωρία tabula rasa. Δηλαδή, ότι το παιδί όταν γεννιέται είναι «άδειο».
Αγαπάς το παιδί σου. Όμως κατά πόσο το αποδέχεσαι;
Όταν γέννησα την μεγάλη μου κόρη, θυμάμαι ότι είχα ένα διπλό συναίσθημα... Από τη μία ένιωθα ένα απερίγραπτο δέσιμο με εκείνο το μικροσκοπικό πλασματάκι, και
προστατευτικότητα. Από την άλλη υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ότι δεν την ήξερα. Θυμάμαι αναρωτιόμουν «είναι δικό μου αυτό το μωράκι;» Σκεφτόμουν ότι ήθελα να την καταλάβω, να την γνωρίσω. Ήθελα να νιώσω τα συναισθήματά της, τις ανάγκες της. Δεν πιστεύω στην θεωρία tabula rasa. Δηλαδή, ότι το παιδί όταν γεννιέται είναι «άδειο».
Αν και υπάρχουν θεωρίες που πιστεύουν ότι το περιβάλλον είναι καθοριστικό για την ανάπτυξη της προσωπικότητας και άλλες που υποστηρίζουν ότι το παιδί γεννιέται με την προσωπικότητά του, προσωπικά θεωρώ πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.
Ένα παιδί γεννιέται με τάσεις. Με τάση στην κοινωνικότητα, με τάση στην παχυσαρκία (έχει αποδειχτεί ότι υπάρχει γονίδιο και γι’αυτό), με τάση στην μάθηση. Ωστόσο, το περιβάλλον μπορεί να ενθαρρύνει ή να αποθαρρύνει αυτές τις τάσεις. Δηλαδή, ένα παιδί που μεγαλώνει μέσα στη βία, ενθαρρύνεται να γίνει κι εκείνο βίαιο, ένα παιδί το οποίο μεγαλώνει με κοινωνικούς γονείς, που ενθαρρύνουν τη συναναστροφή, ακόμη κι αν δεν γεννιέται με αυτή την τάση, θα ενισχύσει την κοινωνικότητά του.
Έτσι, ήθελα να καταλάβω το δικό μου παιδί ποια ιδιοσυγκρασία είχε. Έβλεπα ότι ήταν ένα παιδί που παρατηρεί τα πάντα. Είναι χαρακτηριστικό των περισσότερων παιδιών, όμως πραγματικά εκείνη κοιτούσε επίμονα και εξονυχιστικά την κάθε λεπτομέρεια.
Γενικά, είναι παιδί που θέλει το χρόνο του να εγκλιματιστεί, αλλά αφού περάσει αυτό το στάδιο τελικά κοινωνικοποιείται πολύ εύκολα. Ωστόσο, δεν αποδέχεται να την αγγίζουν ή να την πιάνουν εύκολα, ακόμη και οι παππούδες της. Η μικρούλα μου, από την άλλη κοινωνικοποιείται αμέσως. Είναι πολύ άνετη με τον κόσμο και την επαφή. Στέλνει σε όλους φιλιά και με χαρά θα πάει σε όλες τις αγκαλιές. Σίγουρα εγώ δεν ήμουν η ίδια μαμά και με τις δύο. Η μια ήρθε στον κόσμο και μπήκε αντίκρισε ένα νέο ζευγάρι και η άλλη μπήκε σε μια διαμορφωμένη οικογένεια. Ωστόσο, ακόμη κι αν μοιάζουν, τα παιδιά έχουν την δική του ξεχωριστή μοναδική ιδιοσυγκρασία. Κουβαλούν το δικό τους dna και τα δικά τους γονίδια.
Προχθές γνώρισα δυο γονείς, που πραγματικά ένιωθα όσο μου μιλούσαν ότι έχουν μεγάλη αγάπη για το παιδί τους. Ήταν πάντα η προτεραιότητά τους και έδωσαν ό,τι μπορούσαν σε εκείνο. Ωστόσο, αδυνατούν να αποδεχτούν ότι το παιδί τους είναι ομοφυλόφιλο.
Όταν σκέφτομαι πως οι γονείς μου δεν αποδέχονται αυτό το χαρακτηριστικό μου, νιώθω ότι με απορρίπτουν σαν άνθρωπο. Είναι σαν να μου λένε ‘θα προτιμούσα να μην υπάρχεις’, αφού αυτό που δεν αποδέχονται είμαι εγώ» , μου έχει εξομολογηθεί ο Μ. ένας έφηβος 16 ετών, που βίωνε την ίδια κατάσταση.
Έχω γνωρίσει ζευγάρι που εύχεται το παιδί του να μην ήταν τόσο ντροπαλό, άλλο που εύχεται να μην ήταν τόσο υπερκινητικό, άλλο που εύχεται να έτρωγε πιο πολύ, άλλο που εύχεται να διάβαζε περισσότερο…
Έχουμε κι εμείς με τον άντρα μου πιάσει τους εαυτούς μας να λέμε στο τέλος της ημέρας εξουθενωμένοι «Μα δεν μπορεί να κάτσει έστω για ένα λεπτό αυτό το παιδί;»
Σκεφτείτε αν κι εσείς ως παιδιά βιώνατε μια τέτοιου είδους απόρριψη. Θυμάστε πώς νιώθατε; Εγώ σε αντίστοιχες περιπτώσεις, θυμάμαι ότι ένιωθα σα να απορίπτουν εμένα συνολικά και όχι ένα χαρακτηριστικό μου.
Ζούμε σε μια κοινωνία που η παραμικρή απόκλιση σε σχέση με αυτό που θεωρείται κοινωνικά αποδεκτό, μας προβληματίζει. Πρέπει το παιδί να πάει σε όλους τους ειδικούς προκειμένου να γίνει κι εκείνο ίδιο-να ταιριάζει με το σύνολο. Πρέπει όλα τα παιδιά να «συμμορφώνονται» ανάλογα με τις απαιτήσεις.
Άραγε τα παιδιά πρέπει να έχουν την υποχρέωση να είναι όπως εμείς θα θέλαμε; Μήπως έχουν το δικαίωμα να είναι ο εαυτός τους; Να τον αγαπήσουν και να βοηθηθούν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τα ταλέντα τους; Ταλέντο μπορεί να θεωρηθεί η οποιαδήποτε κλήση του παιδιού.
Ας σκεφτούμε όλοι αν τελικά η αγάπη αρκεί…
Μήπως η μαγική λέξη είναι η αποδοχή;
Μήπως να μαθαίνουμε εμείς από τα παιδιά μας περισσότερο από όσο προσπαθούμε να μάθουμε σε εκείνα; Πηγή
Via
Μήπως η μαγική λέξη είναι η αποδοχή;
Μήπως να μαθαίνουμε εμείς από τα παιδιά μας περισσότερο από όσο προσπαθούμε να μάθουμε σε εκείνα; Πηγή
Via