Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1979. Οι γονείς μου, δύο επαρχιωτάκια από τ’ “Αντλικό”, σπούδασαν και στη συνέχεια δημιούργησαν την οικογένειά τους στην Αθήνα. Μεσαία τάξη στις δεκαετίες ΄80 – ΄90, η οικογένειά μου, μας έδωσε ότι προβλέπονταν για την εποχή (ιδιωτικά σχολεία, γαλλικά και πιάνο, σπουδές κτλ!). Όπως ακριβώς τα παιδιά των μεταναστών, μέσα μου υπήρχε μια ανάγκη να αποτινάξω την επαρχιώτικη καταγωγή μου, παρά τα σχετικά κηρύγματα για τις ρίζες μας. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι είμαι μέρος του χωριού και δε φαντάστηκα ποτέ να ζω μόνιμα σε αυτό.
Όμως για πολλούς και διάφορους λόγους βρέθηκα κάποια στιγμή μπροστά στην ανάγκη λήψης μιας ιδιαίτερης απόφασης: Αθήνα ή Μεσολόγγι ως τόπος κατοικίας;…. Και η απόφαση αυτή θα αφορούσε τη δική μου πλέον οικογένεια. Πέρα λοιπόν από τα χαζοκομπλεξικά των «τάχαμου Αθηναίων» που κουβαλούσα (και για τα οποία ντρέπομαι τώρα), έπρεπε να σκεφτώ πρακτικά ζητήματα, όπως η πρόσβαση στην εκπαίδευση και στην υγειονομική περίθαλψη. Δε θα κάνω την έξυπνη, δεν ήταν πολύ συνειδητή απόφαση, έγινε απλά χωρίς ιδιαίτερες άμυνες η μετοίκιση της οικογένειάς μου από την Αθήνα στο Μεσολόγγι το 2017.
Από τότε πολλά τα καλά, τα άσχημα, τα περίεργα, δε θα μπω σε τέτοιες λεπτομέρειες διότι όλα αυτά τα γράφω για να καταλήξω στο Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2022, τη μέρα που χρειάστηκα περίθαλψη από το νοσοκομείο Μεσολογγίου «Χατζηκώστα». Έκανα εισαγωγή για παρακολούθηση ως περιστατικό ύποπτο για έμφραγμα του μυοκαρδίου. Ναι, είχα συμπτώματα και φόβο!
Τρεις μέρες στην καρδιολογική κλινική γιατροί και νοσηλευτές, μου φέρθηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Από 12 έως 15 Νοεμβρίου έκανα ένα πλήρες σετ κλινικοεργαστηριακού έλεγχου για οξύ στεφανιαίο σύνδρομο (αρνητική hs/cTnI, triplex καρδιάς κφ, ΗΓΚΓραφήματα επιφανείας κφ, φυσιολογική στεφανιογραφία), με ευτυχώς υπέροχα αρνητικά αποτελέσματα! (Ναι, θα ζήσω, να ξέρετε όσοι προλάβατε να χαρείτε).
Έρχομαι ξανά τώρα στα πρώτα που έγραψα παραπάνω, να αναρωτηθώ μαζί σας αν η περίπτωση μου σε νοσοκομείο της Αθήνας θα τύγχανε αυτής της φροντίδας…. Εγώ θα ποντάρω στο Όχι… Και το όχι, για να μην παρεξηγηθώ, δεν είναι γιατί εμείς στο Μεσολόγγι έχουμε καλύτερους επιστήμονες που κάνουν πρόληψη και στην Αθήνα όχι αλλά γιατί ο αριθμός των περιστατικών εκεί δεν το επιτρέπει.
Άρα… εγώ, ένας πρώην προκατειλημμένος με την επαρχεία άνθρωπος, συνειδητοποιώ πως το μεγαλύτερο μου άγχος πριν μετακομίσω εδώ (η υγειονομική περίθαλψη) ήταν απλά ένα κατάλοιπο της εποχής συγκέντρωσης όλων των επιστημόνων στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Ναι, οι ελλείψεις είναι ασύλληπτες, ναι το νοσοκομείο είναι υποστελεχωμένο, ναι, ναι και πάλι ναι. Όμως η προσπάθεια που γίνεται πρέπει να ενισχυθεί όχι να σταματήσει. Και τι έγινε αν υπάρχει το νοσοκομείο Αγρινίου στο νομό; Και πραγματικά η Πάτρα είναι κοντά;
Η πόλη και ο νομός χρειάζεται το νοσοκομείο Μεσολογγίου, είναι ζωή, είναι ασφάλεια είναι πρέπον για την πόλη του Μεσολογγίου η ενίσχυση αυτής της μονάδας.
Γράφω για να παρακαλέσω οποιονδήποτε μπορεί να δει το θετικό αντίκτυπο σε μία πόλη που τη θέλουμε γεμάτη κόσμο που νιώθει ικανοποίηση και ασφάλεια, όχι μία πόλη που θα κατοικείται από τα φαντάσματα των εξοδιτών.
Είμαι μαζί με κάθε φωνή που διαφωνεί με την αποδυνάμωση του Νοσοκομείου της πόλης μου, της πόλης όπου αποφάσισα να μεγαλώσω τα παιδια μου.
Ευχαριστώ πολύ τους γιατρούς της καρδιολογικής κλινικής, την οικογένειά μου, τους αγαπημένους μου φίλους και εύχομαι οι περιπέτειες υγείας όλων να είναι τόσο ασήμαντες όσο ήταν η δική μου!
Μεσολόγγι 25/11/2022
Λίνα Στέφου